‌ خب عذرخواهم بابت غیبت چند روزه برای جبران ان شاء الله امشب ادامه محفل تکبر و خودبرتربینی(۲) رو خواهیم داشت برخط باشین🌱 ‌‌

‌‌ ترجیحا اگه مطالب قبلی رو نخوندید، بخونید😁 ‌

‌ خیلیامون میگیم که آقا ما عبادت میکنیم اما هیچ اثری از عبادت‌مون تو روح و روان‌مون دیده نمی‌شه مثلا میگیم مگه نباید نماز خوندن، ما رو آروم کنه پس چرا نماز می‌خونیم و آروم نمیشیم؟🤷‍♀ ‌

‌ یکی از دلیلای اصلی اثر نداشتن عبادتای ما همینه: بدون تعارف ما خودمون رو بهتر از یه عده می‌دونیم😕 ‌

‌ وقتی هم که دوتا کار خوب انجام میدیم که دیگه هیچی؛ کسی نمیتونه جلودارمون باشه ‌ عبادتی که همراه با تکبر باشه یا خودش باعث تکبر بشه، عبادت واقعی نیست که بخواد ما رو هم آروم کنه🤕 ‌

‌ حدیثای مربوط به تکبر رو اگه بخوایم خودمونی توی یه جمله خلاصه کنیم اینه که: آدمی که خودش رو بهتر از بقیه می‌دونه، هیچ راهی به خدا نداره، تا وقتی که از این حال بیرون بیاد وای بر ما ما چیکار کردیم؟ ‌

‌ اینجا نمی‌خوام درباره ابعاد مختلف خودبرتربینی حرف بزنم می‌خوام بگم برای درمان کبر راه حل های مختلفی وجود داره اما یه راهکار، بیشتر از همه‌ی راهکارها به درد میخوره که کمترم درموردش بحث شده🤷‍♀ ‌

‌ اول راهکار اینه: برای این که هیچ وقت و هیچ وقت خودت رو بهتر از بقیه نبینی باید بزرگی خدا رو درک کنی کسی که خدا رو بزرگ می‌بینه، به قدری خودش رو کوچیک و ناچیز میبینه که اصلا نمیتونه بین خودش و بقیه مقایسه‌ای بکنه و بعد بگه: من بهترم ‌

‌ اصلا آدمی که بزرگی خدا رو حسی می‌کنه خودش رو با کسی مقایسه نمیکنه مگه بزرگی خدا به آدم اجازه مقایسه میده؟🧐 ‌

‌ درک بزرگی خدا خوبیش اینه که ریشه خودبرتربینی رو می‌زنه. برای خودبرتربینی، اول باید خودت با بقیه مقایسه بکنی تا خودت رو بزرگ ببینی؛ ولی وقتی مقایسه نکردی، اصلا خودبرتربینی معنا پیدا نمیکنه درک بزرگی و عظمت خدا به طور کلی، تو رو از وادی مقایسه بیرون می‌کشه🌱 ‌

‌ خدا رو بزرگ ببین بزرگی‌ش رو در حد نهایت بفهم اون وقت میبینی با فکر کردن به خدای بی‌نهایت دیگه نمیشه به هیچ عددی فکر کرد ‌

‌ عددا تا وقتی می‌تونن با هم مقایسه بشن و مسابقه بدن که پای بی‌نهایت وسط نباشه وقتی بینهایت اومد، همه عددا می‌شن صفر ‌