‌ ▫️یا با قضاوت‌های مردم می‌رم تو خودم و نابود می‌شم به حرف‌های اطرافیانم فکر می‌کنم و سه چهار روز درگیرم و دائما در حال نشخوار ذهنیم قبل اینکه مبحث رو باز کنم یه چیزی بگم آدمایی که پشت سرمون حرف می‌زنن یا بد قضاوت می‌کنن که معمولا آدمای ضعیفی هستن حتی ضعیف‌تر از من و تو... خودش سرش به تن‌ش نمی‌ارزه آیا ارزش داره که من چند روز ذهنم رو درگیرش کنم؟ ‌بگذریم🚶‍♀ ‌

‌ ▫️چطور بفهمم که تصمیمی که گرفتم درسته؟🤷‍♀ بعضی آدما یه سری تمرین‌هایی که اونا رو به موفقیت می‌رسونه شرکت می‌کنن بعد با انرژی می‌گه من می‌ترکونم یه هفته با انرژی می‌ره به محض اینکه یکی دوتا آدم مختلف یه چیز خلاف انگیز و تصمیم‌ش می‌گن شک می‌کنه و باز می‌گرده مرحله‌ی اول که وااااای من دیگه نمی‌کشم و...🚶‍♀ ‌وامصیبتا ‌ اهدافی داره که وقتی می‌بینه دیگران نقد می‌کنن ادامه ‌نمی‌ده و می‌کشه عقب فی الواقع نگاه می‌کنه که بقیه چی می‌گن؟ ‌

‌ همه‌ی این پیش‌زمینه‌ها رو گفتم به اینجا برسم که اصلا کی شخصیت منو می‌سازه؟ من اگه سرما بخورم باید بدونم که کجا واگیرداره که جلوی خودمو بگیرم که سمت این مکان یا شخص واگیردار نرم🚶‍♀ ‌

‌ چطوری می‌تونم شخصیت خوب رو در باورم خوب شکل بدم؟ و توی ادامه مسیر حواسم بیشتر جمع باشه؟ پ.ن: و اینکه فراموش کردم بگم این مبحث به درد دانش‌آموزان و دانشجوهای محترم کانال هم می‌خوره حتما دنبال کنن‌👌 ‌

‌ پس تا الان متوجه شدیم که مبحث امشب مربوطه به شخصیت پایدار🌱 ‌ یکسری ویژگی‌ها می‌گم که باید درون خودمون بدون رودروایسی کنکاش کنیم که آیا من این ویژگی رو دارم یا نه؟ یه درخواستی که دارم یه کاغذ و خودکار همراهتون باشه🙏 ‌‌

‌ بریم سراغ نشانه‌های شخصیت پایدار👇 ‌

‌ 🔻۱. حاکم وجودش عقلشه نه احساسات و نه غضب و امیال ‌ حالا حاکم وجود منو تو چیه؟ عقلمونه یا احساساتمون؟ شاید بگی پس احساسات چی می‌شه؟ نگاه کن احساسات حق بروز دارن ولی حق حاکم شدن ندارن این دو مولفه باهم فرق داره ‌ حالا مثال می‌زنم جا میوفته حسابی😁 ‌ ‌

‌ پیام بازرگانی: اگه گذاشتین مبحث امشب رو بعد بخونین سخت در اشتباهین امکان داره پیام‌ها پاک بشه😁 ‌

‌ منظور اینه که اگه عقل اجازه نداد احساسات نباید بروز پیدا کنه😶 مثلا من می‌گم نمی‌تونم جلوی عصبانیتم رو بگیرم و فحاشی می‌کنم و حتی نمی‌تونم کنترل‌ش کنم یعنی تسلیم احساساتت شدی ‌ حالا منظورم این نیست که نباید هیچ‌وقت ناراحت بشیم؛ نه اصلا این نیست انسان حق حیاتی‌شه که ناراحت بشه و یا بعضاً عصبی ولی آدم که شخصیت‌اش پایداره عصبی و ناراحت میشه ولی مدیریت‌ش می‌کنه و اجازه نمی‌ده که احساساتش بر عقل‌ش غلبه کنه ‌

‌ ۹۹/۹ درصد از آدما بعد از اینکه عصبی می‌شن به پدر و مادرشون و یا همسر و فرزندشون چیزی می‌گن و فحاشی می‌کنن و یا فیزیکی عمل می‌کنن و یا به وسیله‌ای آسیب وارد می‌کنن بعد از فروکش عصبانیت از کرده‌ی خودشون پشیمونن چون شخصیتی پایدار ندارن و احساسات‌شون حاکمه🤷‍♀ و وقتی احساسات حاکم باشه نتیجه جز پشیمونی و افسوس نیست ‌

‌ مامانم بهم می‌گه بیا ظرفارو بشور طوری باهاش رفتار می‌کنم و سرش داد می‌کشم و می‌گم درس دارم و نمی‌رسم که مامانم عملا حرفش رو پس می‌گیره و عذرخواهی می‌کنه میگه ببخشید گفتم بیا ظرف بشور و سبب ناراحتی شما شد🚶‍♀ ‌‌

‌‌ یه شب تا صبح پیش رفیقم که می‌مونم یا مهمونی می‌رم همه‌ی اسرار و رازهای خودمو و خانوادمو برملا می‌کنم ولی بعدش برمی‌گردم خونه از کرده‌ی خودم پشیمونم🚶‍♀ ‌ یا قبل از اینکه دست به کاری بزنم قبلش به همه می‌گم و همه‌جا جار می‌زنم ‌