‌ اصلا چی شد که دایره‌ی دنیازدگی این قدر محدود شد؟ کی این بلا رو سر ما آورد؟ چرا طوری دنیا رو برامون معنا کردن که خیال همه‌مون راحت شد که دنیازده نیستیم؟ چرا وقتی شنیدیم دنیا از آب بینی بز پست‌تره، سریع همین تعریفای محدود اومد تو ذهن‌مون؟🚶‍♀ ‌

‌ چرا کسی به ما نگفت که وقتی از چیزی عصبانی می‌شی که امام‌ت ناراحت نمی‌شه، دنیازده‌ای؟ چرا کسی به ما یاد نداد وقتی پشت سر کسی حرف می‌زنی و ککتم نمی‌گزه، دنیازده‌ای؟ ‌

‌ باید باور کنیم که حال و روزمون خرااابه چون باورمون نشده، خیالمون راحته یه وقتم اگه می‌گیم: «حال و روزمون خرابه» بیشتر لقلقه‌ی زبونه😕 ‌

‌ باید غبطه خورد به حال کسایی که گناهای خیلی بزرگی کردن و حالا پشیمونن و از کارای بدشون‌ ترس دارن اونا باور کردن که اوضاع‌شون خرابه خوش‌ به حالشون واقعااا ‌

‌ در عوض بعضی از آدما هستن که ظاهر خوبی دارن؛ ولی یادشون رفته که چه قدر حال و روزشون خرابه دل آدم می‌گیره وقتی به این آدما فکر می‌کنه ‌

‌ امیدوارم هیچ‌وقت یادمون نره که حال و روزمون خرابه یکی از حسنای توجه دائمی به امام همینه که آدم همیشه یادش هست که حال و روزش خرابه چون همیشه این تو ذهنش می‌آد: اگه بندگی، اونیه که آقا می‌کنه، اوضاع ما خراب‌تر از اون چیزیه که خیالش رو بکنیم ‌

‌ خیلی دلم پُره، خیلی زیاد بیشتر از اونی که بخواد با این حرفا خالی بشه ‌ شب و عاقبت‌تون خوش🌱 ‌

‌‌ داشتم به این فکر می‌کردم امروزه هیچ چیزی مثل رسانه نمی‌‌تونه جون یه آدم رو با زدن یه تیتر خوب و یه موزیک غمگین و اسلوموشن یا حرکت‌ آهسته تطهیر کنه و یا بالعکس🚶‍♀ ‌‌

‌‌ ولی اگه درکنار باشگاه‌های تناسب اندام، جایی هم برای تناسب افکار داشتیم دنیامون قشنگ‌تر می‌شد🚶‍♀ #حرف_حساب ‌‌

‌ نظریه نامحبوب: از یه سنی به بعد متوجه می‌شی تموم سختگیری‌های ظاهراً غیرمنطقی والدین در تموم امور زندگی‌مون (کار، درس، تحصیل، ازدواج، وقت تلف نکردن و...) تماماً حق بوده و هرجا گوش نکردیم ضرر کردیم🚶‍♀ ‌#حرف_حساب ‌

‌ از یه سنی به بعد زندگی جدی‌تر می‌شه مشکلات بیشتر می‌شه و شما تنهاتر🚶‍♀ از یه سنی به بعد... شما بگین ‌