‌ اینکه با شرایط محیطم تغییر کردم مثلا شغل رده بالایی نصیبم شده یا ازدواج کردم دیگه مثل آدم سابق نیستم و با اطرافیانم مثل قبل ارتباط نمی‌گیرم یعنی شخصیتی پایدار ندارم🚶‍♀ ‌

‌ شاید بپرسین یعنی تغییر نکنیم؟ نه قطعا همچین حرفی رو نزدم منظورم اینه که تا یه بخشی از این تغییر طبیعیه اما غالبا نقض شخصیتیه😕 ‌

‌ یعنی آقا من شخصیت ثابت ندارم و شما شخصیت من رو می‌سازید🚶‍♀ ‌

‌ یکی از آسیب‌های صنعت مد دقیقا همینجاس اینکه من طبق اقتضای جامعه تغییر بکنم یعنی بی‌ثباتم یعنی من با مد سنجیده می‌شم اون تعیین می‌کنه که من چه پوششی داشته باشم🤷‍♀ ‌

‌ از وقتی که دغدغه‌ی من شده که الان چی ترند شده یا مد شده یعنی شخصیتی پایدار ندارم که برای زندگی خودم تصمیم بگیرم ‌

‌ هرجایی می‌رم فاکتور‌های رفتاری که بر محور خدا باشه رو محفوظ نگه می‌دارم و ازشون دفاع می‌کنم اجازه نمی‌دم مطابق با جمع عوض بشم🤷‍♀ ‌

‌ ‌مواظب باشیم که چه کسی رو رفیق و همراه خودمون می‌دونیم این تغییر تدریجیه مواظب پنج نفر اطرافمون باشیم که چه کسی برامون اولویت داره؟ اگه آدم حسابی بودن که خدا زیادشون کنه اگه نه که تجدیدنظر بد نیست🚶‍♀ ‌‌

‌ آدما با محیط پیرامون‌شون شناخته می‌شن اینکه طرف با کی می‌گرده؟ بخش عمده تحقیقات ازدواج هم اختصاص داره به این موضوع ولو اینکه آدم خوبی باشی ولی دوست خوبی نداشته باشی ضربه حضورش رو تو زندگیت می‌خوری🚶‍♀ ‌

‌ همون قضیه سیب گندیده‌س که‌ می‌تونه زندگی خیلی‌ها رو نابود کنه🤷‍♀ ‌

‌ خب بریم سراغ نشانه‌ی‌ سوم👇 ‌

‌ 🔻۳. شخصیت پایدار خلوت و جلوت براش فرقی نداره ‌ بیرون فرشته نجاته خونه دیو دو سر😕 ‌

‌ مثلا تو اجتماع خودشو آدم مومنی جلوه می‌ده ولی تو حریم شخصی یعنی خانواده اخلاق نداره حالا به این معنا نیست که باشه با این حرف بیرون هم بداخلاق میشما😁‌ بُعد مثبت‌ش رو نگاه کنیم تو خونه هم خوش‌اخلاق می‌شم ‌