آمدم آغوش خود را باز كن بستر مهمان خود را ساز كن

ظهر روز دوم محرمه ،

اربابمون رسیده کربلا . . .

همون كربلايی كه امام سجاد عليه‌السلام فرمود: وَ مَا مِنْ نَبِی ّ إِلا وَ قَدْ زَارَ كَرْبَلاءَ وَ وَقَفَ عَلَيْهَا هيچ پيامبری از دنيا نرفت مگر اينكه كربلا رو زيارت كرد ..

هرپيامبری به اين سرزمين می‌رسيد ، خطاب به زمين كربلا می‌فرمود :

وَ قَالَ إِنَّكِ لَبُقْعَةٌ كَثِيرَةُ اَلْخَيْرِ فِيكِ يُدْفَنُ اَلْقَمَرُ اَلْأَزْهَرُ :

تو سرزمينی هستی كه خير كثيری به تو می‌رسه آخه قراره در تو ماه تابانی دفن بشه . . .

اما تا اين كاروان رسيد به كربلا ..

آقا از اسم اين سرزمين سوال كرد ؛

تا اسم كربلا به گوش ابی‌عبدالله رسيد ، سر رو به آسمون بلند كرد :

فَدَمَعَت عَينَاهُ وَ قَال : اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَ الْبَلَاءِ"...

اشك از چشمان آقا سرازير شد ، فرمود : خدایا به تو پناه می‌برم از اين سرزمين پربلا . . .