غمی به دل‌مون میشینه و بی‌قرارِ روضه و هیأت میشیم شایدم شدیم . . .

شاید پیش بیاد هیأتی که دوست داریم بریم،

راهش دور باشه، بد مسیر باشه

یا به هر دلیلی خانواده‌مون اجازه ندن بریم اونجا . . .

نکنه اُف و پُف کنیم

نکنه اوقات تلخی کنیم

یا خدایی نکرده صدامون رو ببریم بالا

خدا تو قرآن میگه: فَلَاتَقُل لَّهُمَا أُفٍّ به مامان و بابا حتی اُف هم نگو! دیگه بقیه کارا که جای خود داره . . .

یادمون باشه احترام به پدر و مادرهامون و واجب و عزاداری و گریه اباعبدالله مستحبه !

نکنه واسه مستحب واجبمون رو ترک کنیم . . .

شاید به خاطرشون جایی که دوست داریم رو از دست بدیم اما بدون خیلی چیزا به دست میاریم . . .

شاید کمتر حال دلمون عوض بشه

شاید کمتر اشک بریزیم

شاید اصلا روضه‌اش بهمون نچسبه

اما اشکی که با نارضایتی پدرومادرمون همراه باشه ارزشش بیشتره ، یا اون اشکی که به خاطر رضایتشون نریزیم . . . ؟

حالا ان‌شاءالله که بهمون اجازه میدن و میریم همون روضه‌ای که باب دلمونه

مهم اینه با حسین باشیم نه یا حسین؛

یه نقطه فرقشه اما خیلی فرقشه . . .

نکنه هیئت‌مون نماز صبح اول وقت‌مون رو خراب کنه !

آقایی که براش سینه می‌زنیم، برای اقامه نماز اول وقت شهید داد . . .🥀

یه عده سینه‌شون رو مقابل تیر‌های دشمن سپر کردن تا این نماز برپا بشه . . .

نکنه به اسم نوکری اباعبدالله پا بذاریم روی چیزی که آقا به خاطرش قیام کرد

بعلاوه اینکه خیلی اوقات هیأت‌های طولانی باعث مردم‌آزاری میشه و حق‌الناس هم هست . . .

حواسمون باشه داریم دل خودمون رو خوشحال و راضی می‌کنیم یا دل مادرمون زهرا . . . ؟