يَا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَيْنَا إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ

اولین مستمع روضه‌ی پرفیض حسین مادرش حضرت زهراست خدا می‌داند . . .

روز به نام عبدالله‌بن‌حسنه یتیم امام حسن . . . امروز مهمان آقای کریم شدیم . . .

دارد این ماه محرم سفره داری بی نظیر که شده روز و شب ما روزگاری بی نظیر

ما امام مجتبی داریم یاری بی نظیر قافله دارد از او دو یادگاری بی نظیر

امشب اما عشق پای سور و ساتش میرود دست ما بر دامن شاخه نباتش میرود

نامش عبدالله ست یعنی هم حسین و هم حسن گشته یک عالم حسین و گشته یک عالم حسن

میشود با یاحسین او دلش محکم حسن هرچه میگویم حسین و هرچه میگویم حسن

در وجود، نوجوان خیمه ها معنا شده سن و سالش را نبین آقای آقاها شده

موقع ظهر است یعنی لحظه های آخر است کربلا دیگر نگو این حال، حال محشر است

یک ودیعه از برادر در کنار خواهر است باز انگاری حسن دستش بدست مادر است