‌

_نمی‌دونم ؛ شاید مغزم داره سعی می‌کنه با یادآوری خاطراتِ خوب ، ازم محافظت کنه .

‌

_کاش گلِ خشک شده‌ای بودم لای ورقه‌های کتاب مورد علاقه‌ات .

این همه لفت دادن‌و برنمی‌تابم اگه با من زاویه دارید تا این آخر سالی کلا کانال‌و پاک کنم یا همه رو ریم بزنم .

‌

_دیگه نه دلم قرصِ قول‌هاست ، نه نگاهم دنبالِ رفت‌وآمد آدم‌ها . فقط دارم جلو می‌رم ؛ شاید آروم ، شاید زخمی ، شاید خسته ولی ادامه می‌دم . چون فهمیدم هیچ‌کس جز خودم نجاتم نمی‌ده ، هیچ قولی تا ابد محکم نمی‌مونه و هیچ انتظاری آدم رو به جایی نمی‌رسونه .

‌