_کاش گلِ خشک شده‌ای بودم لای ورقه‌های کتاب مورد علاقه‌ات .

این همه لفت دادن‌و برنمی‌تابم اگه با من زاویه دارید تا این آخر سالی کلا کانال‌و پاک کنم یا همه رو ریم بزنم .

‌

_دیگه نه دلم قرصِ قول‌هاست ، نه نگاهم دنبالِ رفت‌وآمد آدم‌ها . فقط دارم جلو می‌رم ؛ شاید آروم ، شاید زخمی ، شاید خسته ولی ادامه می‌دم . چون فهمیدم هیچ‌کس جز خودم نجاتم نمی‌ده ، هیچ قولی تا ابد محکم نمی‌مونه و هیچ انتظاری آدم رو به جایی نمی‌رسونه .

‌

گاهي خراب کردن پل‌هاي پشت سرت چیز زیاد بدي هم نیست چون باعث میشه نتوني به جایي برگردي که از همون اول هم نباید قدم می‌زاشتي .

‌

_اونجایی که آدمای مهم ِزندگیت‌ شروع می‌کنن‌ به‌ کم‌رنگ شدن ؛ دقیقا همونجا‌ آخرین حرفت‌و بزن ، اون‌چیزی که باید بدونن‌و بگو ؛ و برای همیشه برو .