سوال: 👇👇 از يكي از روحانيون شنيدم كه «بسم الله» در ابتداي دعاي سلامتي امام زمان و «برحمتك يا ارحم الراحمين» را در پايان نبايد گفت.علت چيست؟

پاسخ: ⤵️⤵️ با سلام و عرض ادب بر اساس برخي روايات دعا را همان گونه كه از امام معصوم(علیه السلام) وارد شده است بايد خواند. گفتن بسم الله در اول آن از آنجا كه ذكر خداوند براي شروع در هر كاري مستحب است به نظر مي رسد در اول اين دعا نيز مستحب است خصوصا كه در مورد اين دعا وارد شده است كه بعد از ستايش خداوند و صلوات بر پيامبر اين دعا خوانده شود (مفاتيح الجنان، ص 406، اعمال شب هاي دهه آخر ماه رمضان).

جمله «برحمتك يا ارحم الراحمين» در پايان دعاي «اللهم كن لوليك» نيامده است و پايان آن كلمه «طويلا مي باشد. بنابراين گفتن جمله «برحمتك يا ارحم الراحمين» به عنوان بخشي از اين دعا صحيح به نظر نمی رسد. به عبارت ديگر اگر جمله «برحمتك يا ...» به عنوان ذكر جداگانه گفته شود (نه اين كه جزء دعای فرج تلقی شود) اشكالی ندارد ولی به هر حال در صورتی كه دعای خاصی از امامان معصوم(علیهماالسلام) به ما رسيده باشد لازم است به همان كيفيتی كه خواسته شده خوانده شود و هرگونه كم و زياد كردن دعا جايز نيست تا از تحريف و خدای ناكرده انحراف از مسير اهل بيت محفوظ باشد.

سوال: 👇👇 سلام من مات و لم يعرف امام زمانه ... هركس امام زمانش را نشناسد و بميرد گويي در عصر جاهليت مرده است ،در اين عبارت منظور از معرفت چگونه شناختي است و اصولا چگونه انسان در دوران غيبت به اين معرفت مي رسد آيا من جوان بي معرفت با اين شناخت جزيي و سطحي از امام زمانم ممكن است جزء افراد عصر جاهليت باشم.؟

پاسخ: ⤵️⤵️ با سلام و عرض ادب شما با اين كه از شيعيان و محبين اهل بيت هستيد و به مقام و منزلت اهل بيت قلبا" و لسانا" اعتراف داريد. مسلما شامل اين روايت نميشوید. البته معرفت درجات مختلفی دارد و برای تقويت آن بايد تلاش نمود. توضيح اين كه: تلاش براي شناختن و يافتن امام معصوم واجب و لازم است؛ چنان كه رسول اكرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند: «من مات و هو لايعرف امامه، مات ميتةً جاهليه». ( ميزان‏الحكمه، ج 1، ص 171، ح 840.)

ويژگي‏هاي اين شناخت آن است كه: اولاً، از منابع معتبر و موثق و مستند اخذ شود. ثانياً، گستره‏اش شامل آموزه‏های اعتقادی، اخلاقی و عبادی گردد. ثالثاً، از آن‏جا كه امام الگوی عملي برای انسان‏ها است، به ابعاد فكری، عملی و روحی امام نيز ناظر باشد. اما اين شناخت از سه راه - كه مكمل يكديگر می باشند - حاصل ميشود:👇

يكم. مطالعه تاريخ زندگاني آنان؛ مطالعه سرگذشت و سيره آنان؛ خصوصاً در باب فضايل، مناقب و خصوصيات آنان - از قبيل: شجاعت، مردانگي، ايثار، تواضع، صبر، فرزانگي و... - انسان را متوجه مقام والاي آن بزرگواران مي‏كند و جذبه و كشش خاصي نسبت به آن فرزانگان در روح انسان، حاكم ميشود.

دوم. مطالعه و تفكّر در سخنان ايشان؛ اسلام تفكر را موجب بصيرت ( الحياة، ج 1، ص 8، ح‏3)، دعوت كننده به عمل نيك ( همان، ح 9)، پديد آورنده نور ( همان، ص 49، ح 18)، نشانه حيات و زنده بودن قلب بصير مي‏داند( همان، ص 48، ح 5). مطالعه و تفكّر در آثار فكري امامان، هر چند كار مشكلي به نظر مي‏رسد؛ ولي بسيار سودمند است. اين امر علاوه بر آن كه باعث شناخت شخصيت آن بزرگواران و ايجاد محبت آنان در دل مي‏شود؛ سرمايه بزرگي براي روح بشر به شمار مي‏رود.

همان طور كه فراگيري فصول يك كتاب، بايد با تحقيق و دقت كامل و رجوع به استاد و... قرين باشد؛ مطالعه و انديشه و تفكر در آثار ائمه(علیهماالسلام) نيز، بايد با استفاده از استادان فن و مراجعه به كتاب‏هايي كه در شرح سخنان آنان به رشته تحرير درآمده، همراه باشد.

سوم. شناخت خدا: اگر ما خداوند و صفات و اسماي او را به طور حقيقي بشناسيم، مي‏توانيم انسان‏هاي كامل راستين (امامان) را نيز بشناسيم؛ زيرا آنان آينه تمام‏نماي صفات جمال و جلال حضرت حق‏اند و در تسميه به اسماي الهي، از تمامي موجودات عالم امكان برترند. بر اين اساس، با شناخت خدا و صفات او، مي‏توانيم به اوصاف و ويژگي‏هاي امامان نيز واقف گرديم.

شايد دعايي كه سفارش شده در زمان غيبت بعد از نماز زياد خوانده شود، ناظر به همين حقيقت باشد: «اللهم عرفني نفسك فانك ان لم تعرفني نفسك لم اعرف رسولك اللهم عرفني رسولك فانك ان لم تعرفني رسولك لم اعرف حجتك اللهم عرفني حجتك فانك ان لم تعرفني حجتك ضللت عن ديني؛ خداوندا! خود را به من بشناسان كه اگر خود را به من نشناساني پيغمبر را نمي‏شناسم؛ خدايا! پيغمبرت را به من بشناسان كه اگر به پيامبر معرفت پيدا نكنم، نمي‏توانم امامم را بشناسم؛ خدايا! حجت و امامت را به من بشناسان كه اگر امام را نشناسم، در دين خود گمراهم» ( مفاتيح‏الجنان، دعا در غيبت امام زمان(عج الله تعالی«.

اولين شرط انتظار؛ معرفت است تا انسان ميهمان خود را نشناسد و از خصوصيات خوب او مطلع نباشد منتظر او نخواهد شد. تنها هنگامي انسان در انتظار كسي مي‏نشيند كه او را خوب بشناسد اما اگر انسان كسي را نشناسد و بداند كه آن شخص خواهد آمد برايش اهميتي نخواهد داشت و منتظر او نخواهد ماند. در مورد انتظار امام زمان هم چنين است. كساني كه آن حضرت را نمي‏شناسند مانند كفار و يا اهل اديان ديگر، هرگز انتظار او را نمي‏كشند اما كساني كه او را مي‏شناسند و ارزش او را مي‏شناسند و مقام او را مي‏دانند منتظر او مي‏مانند.

كساني كه امام زمان را نمي‏شناسند اگر چه به ظاهر مسلمان باشند چنانچه در اين حال بميرند در حال جاهليت از دنيا رفته‏اند. چنانكه پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) فرمود: «من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميته جاهليه؛ هر كس بميرد و امام زمانش را نشناسد به مردن جاهليت از دنيا رفته است»، (بحارالانوار، ج 32، ص 331).

بنابراين اولين شرط انتظار، ايجاد معرفت در مورد امام زمان است و طبيعي است كه هر مقدار معرفت انسان نسبت به امام زمان بيشتر باشد انسان ارزش او را بيشتر درك خواهد كرد و به عظمت او بيشتر پي خواهد برد و بيشتر تشنه وجود آن حضرت خواهد شد. در حالي كه افراد جاهل و ناآگاه به ارزش آن حضرت هرگز احساس تشنگي و عطش نسبت به وجود مقدس آن حضرت نخواهند داشت و بدين جهت از زمره منتظران بيرون هستند. آری وصل خورشيد به شب پره اعمی نرسد كه در اين آينه صاحب‏نظران حيرانند

البته شناخت امام زمان دو گونه است. گونه اول شناخت تاريخي وجود آن حضرت است مانند اينكه امام دوازدهم است و تاريخ ولادتش در چه سالي است و مانند آن. اما گونه ديگر شناخت امام زمان(عج الله تعالی)، شناخت مقام نورانيت آن حضرت است كه اين شناخت كار هر كسي نيست و ظرفيت و لياقت زيادي مي‏خواهد. و در حقيقت اصحاب خاص امام زمان(عج الله تعالی) كساني هستند كه آن حضرت را به مقام نورانيت شناخته‏اند براي آگاهي از مقام عظيم امامت رجوع به زيارت جامعه كبيره و تأمل در معاني عميق و عجيب آن توصيه ميشود. همچنين خواندن كتب معتبري كه در مورد امام زمان(عج الله تعالی) نوشته شده است مي‏تواند انسان را تا حدي به مقام و عظمت امام زمان(علیه السلام) آشنا سازد.

سوال: 👇👇 در زيارت صبحگاهي و دعاي عهد مي خوانيم« اني اجدد له عهدا و عقدا و بيعتا له في عنقي » مفهوم واضح و روشن از عهد و پيمان ياد شده چيست؟و اين عهدي كه هر روز صبح تجديد مي شود سر چه مساله اي است.؟

پاسخ : 👇👇 عهد و پيماني كه دردعاي عهد با امام زمان(عج الله تعالی) تجديد مي شود همان اعتقاد به امامت و ولايت امام زمان(عج الله تعالی) و تسليم و مطيع محض بودن در برابر دستورات آن حضرت مي باشد. در حقيقت شيعه و منتظر واقعي با خواندن دعاي عهد اعلام آمادگي مي كند براي نصرت و ياري آن حضرت و ايستادن تا پاي جان در راه تحقق منويات آن امام بزرگوار(عج الله تعالی). ان شاءالله ادامه دارد ...

آمین یارب العالمین 🤲 خدایا تا معرفت وشناختمان نسبت به اماممان بیشتر نشده مارا از این دنیا بیرون نبر 🤲 تشکر استاد از مطالبی که هرروز ه برامون ارسال می کنید ان شاءالله در رکاب مولا صاحب الزمان به شهادت برسید 🤲 اللهم صل علی محمد وال محمد بعدد ماأحاط به علمک وعجل فرجهم بحق حضرت زینب سلام الله علیها 🌺🌺

تشکر از توجه و همراهی شما بزرگوارانِ منتظر ظهور اباصالح المهدی(عجّ الله تعالی)☘✋ اللهم صل علی محمد و آل محمد بعدد ما احاط به علمک و عجل فرجهم به حق حضرت زینب سلام الله علیها🌺🌺

سلام علی آل یاسین با سلام با توجه به مصادف شدن ایام شهادت مولایمان حضرت امام حسین (علیه السلام) سومین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت و خویشان و اصحاب فداکارش در این گفتگو به پاسخگویی سوالات عاشورایی خواهیم پرداخت لذا شما بزرگواران می توانید سوالات خود را با توجه به آموزه های قرآنی در زمینه قیام امام حسین (علیه السلام ) ، محرم ، عاشورا و .... در پی وی اینحقیر مطرح نموده و در حد توان پاسخ کارشناسانه دریافت نمائید ... التماس دعا با ذکر یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام و رخصت از محضر حضرت صاحب الزمان عج الله تعالی گفتگو را آغاز می کنیم ... اللهم صل علی محمد و آل محمد بعدد ما احاط به علمک و عجل فرجهم به حق حضرت زینب سلام الله علیها 🌺🌺

سوال: 👇👇 چگونه مى‏توان به زيبايى‏هاى عاشورا پى برد و اين كلام حضرت زينب را كه فرمودند: «ما رايت الا جميلا» را درك كرد؟

پاسخ: ⤵️⤵️ با سلام و عرض ادب اگر گاهي «عظمت در نگاه است، نه در چيزي كه بدان مي‏نگرند.» - آن گونه كه برخي گفته‏اند - گاهي هم زيبايي در نگاه و ديد انسان است، نه در ديدني‏ها. آن كه به چشم «نظام احسن» به همه هستي مي‏نگرد؛ از اين نگاه، خيلي چيزها هم «ديده» مي‏شود، هم «زيبا» ديده مي‏شود؛ تا چه عينكي بر چشم زده باشيم و از كدام زاويه به هستي و حوادث بنگريم. آنچه زينب قهرمان در مقابل طعنه و طنز دشمن نسبت‏به اين حادثه، بر زبان راند «ما رايت الا جميلا»{بحارالانوار، ج 45، ص 116}.، پيش تر آرزوي حسين بن علي(علیه السلام) بود كه در طليعه اين سفر، آرزو و اظهار اميدواري كرده بود كه آنچه پيش مي‏آيد و آنچه اراده خدا است، «خير» براي او و يارانش باشد؛ چه به صورت «فتح»، چه به شكل «شهادت»: «ارجو ان يكون خيرا ما اراد الله بنا، قتلنا ام ظفرنا»{ اعيان الشيعه، ج 1، ص 597}.

زيبا ديدن خواهر و خير ديدن برادر، مكمل يكديگرند. جلوه‏هاي زيبايي و نمادهاي جمال در آينه كربلا بسيار است كه به برخي از آنها اشاره مي‏شود: 1. تجلي كمال آدم‏ اينكه انسان تا كجا مي‏تواند اوج بگيرد، و خدايي گردد و فاني در او، در «ميدان عمل» روشن مي‏شود. كربلا نشان داد كه سقف تعالي انسان و آستانه رفعت روحي و تصعيد وجودي و ظرفيت كمال جويي و كمال يابي او تا كجا است. اين نكته براي جويندگان ارزش‏ها بسی زيبا است و معيار!

2. تجلي رضا به قضا در مقامات و مراحل عرفاني و سلوك، رسيدن به مقام «رضا» بسي دشوار و ارجمند است. اگر حضرت زينب، حادثه كربلا را زيبا مي‏بيند، به دليل بروز اين شاخصه متعالي در عملكرد ولي خدا سيدالشهدا(علیه السلام) و ياران و دودمانش است. به راستي كه حسين بن علي(علیه السلام) در ميان آنان - كه يكي به درد يا درمان و يكي به وصل يا هجران مي‏انديشيد و آن را مي‏پسنديد - «آنچه را جانان پسندد» مي‏پسنديد. كربلا تجلي‏گاه رضاي انسان به قضاي خدا بود. آن حضرت در واپسين لحظات حيات در قتلگاه، چنين زمزمه مي‏كرد: «الهي رضی بقضائك». خواهر خويش را نيز به همين نكته توصيه كرده بود:«ارضی بقضاء الله».