حسین ایستا با تن کار دارد و حسین پویا با روان . آن‌یکی شاید ظاهر را نم‌‌آلود کند و این‌یکی روح را غرق می‌کند در خود . آن‌یکی مخدر است و این‌یکی حیات‌بخش .

نمی‌خواهم هیچ نتیجه‌ای از این متن بگیرم . اصلا اندازه این حرف‌ها نیستم . خودم اغلب به حسین اولی مشغولم ، حسین دوم را همین اواخر شناخته‌ام ، البته فقط شناخته‌ام . غرق شدن در حسین پویا سخت است . مرد کهن می‌خواهد ، دل شیر می‌خواهد ، روان پاک می‌خواهد ، عزم جزم می‌خواهد ، یک یاعلی می‌خواهد . فقط گفتم که باز به خود یادآور شوم که حسین گسترده‌تر و پهناورتر از چیزی‌ست که فکرش را می‌کنم . او نایستاده ، اینجاست ، زنده ، جاری ، پویا . فرا زمان و فرا مکان !

این مداحی قدیمی رو هم ضمیمه متن کنین *

تو غمِ شریفِ منی حسین ..

کام دل شیرین شود با بردن نام حسین ..

*

تو همه‌یِ دنیامی . .

خستگانیم و‌ تویی مرهم بیماریِ ما .

*