طبق معمول میخوان بهم بگن خیلی به همه چیز اهمیت میدم. ولی هیچوقت نفهمیدم چرا خودشونم همین کارو میکنن و وقتی نوبت به من میرسه همه تصمیم میگیرن به ورژن مشاورشون برگردن. این بی منطقیشون عصبی ترم میکنه ولی انقد تو بازیگری مهارت دارم که نم پس نمیدم و بازم سکوت میکنم.

در نهایت از اتفاقای روزشون تعریف میکنن و من بازم واکنش نشون میدم. انقد این بازیو ادامه میدم تا یادم بره چه اتفاقایی امروز واسم افتاده هر چند هر وقت پامو بذارم اونجا یا چشمم به اون ادم بیفته همه اینا یادم میاد ولی خب مهم اینه که اروم تر از الانم میشم و بازم سکوت میکنم!

حوصله آشنایی و بازی روانی رو نداشتم، دیگه اونقدر هم ناراحت نیستم که از دست دادمش. تو ذهن خیلی راحتتره ارتباط داشتن با آدما تا توی واقعیت.

هروقت از دوییدن خسته شدی ولی بازم دوییدی بدون داری پیشرفت میکنی.

وقتشه اینجارو دیلیت کنم. (وی برای بار هزارم)

یا همینجوری ولش کنم

یا فقط برم بخوابم.

دقیقا دقیقا. دو دقیقه ساکت شو سقراط خستم کردی.

میداند که نمیداند☝ (*رمز دانایی)