اینو بدید بخورمش.

بچه ها من خیلی فوبیای : «من اسم تو را به مادرم گفتم و گفت در خواب همیشه میبری نامش را» گرفتم.

از هر نوع کاری که با سرخ کردن سر و کار داره بیزارمم بیزارر.

شرلوک یادِ تو میندازنم، ناخودآگاه.

مغزم: دستتو بکن توی ماهیتابه ی پر روغن و اون سیب زمینی برشتهه رو بردار بخور من: چرا؟ مغزم: فقط انجامش بده من: انجام دادنش- مغزم: داداش بقران من شوخی کردممممممممیکثنثننثثنث چرا واقعا انجام دادییییی.

نتیجه اینکه دستم الان تاول زده

من در حالِ زدن رویِ پیام یه نفر تویِ پیوی برای اینکه لایک بشه- لایک نمیشه- تعجب میکنم- تکرار کردن کار قبلی- عصبانی شدن- بستن ایتا و دوباره باز کردنش- خاموش کردن گوشی با عصبانیت- دوباره روشنش میکنم همون مشکلو داره- برای طرف مینویسم: ببین این قاطی کرده میخواستم این پیامتو لایک کنم. طرف مقابل: مگه اصلا تو ایتا میشه لایک کرد؟

تویِ یه گروه تو تلگرام بحث میشه من در حال رگباری واکنشای مسخره دادن به تمامِ پیاما. دلفین و توت فرنگی و موز و اینا. حالا پروفایل طرفی که دارم بهش واکنش میدم چیه؟ یه مرد گنده با یه من ریش و سیبیل. من: توت فرنگی بخور عمو.

روزای پرمشغله ای که از دست افکارت آزادت میکنن >>

کاشته‌ایم نهالِ صبر اندر دل و جان

جانِ من است او؛ سیو نکنیدش.