از اینکه بجای گوش بودن بخوام نصیحت کنم خوشم نمیاد ولی واقعا یکم زمان بگدره همه چیز حل میشه، خیلی چیزا دخیله در اینکه ما خودمون رو گم میکنیم. اولیش اینکه وقت نمیزاریم به زندگی ای که الان توشیم فکر کنیم. سرگرم خیلی چیزایِ فرعی توی زندگی هستیم. واقعا همینطوری نیست؟ یکم به خودت، به روحت، به فکرت، به جسمت به همه چیزش زمان بده برای بازیابی خودش.

من قرار نیست راجع به روزهایی که با دوستام دعوا میکنم، سرشون غر میزنم، باهاشون قهر میکنم ازشون فاصله میگیرم با شما حرف بزنم نه؟ فقط روزایِ قشنگمونو با شما به اشتراک میزاریم. این چ تصوریه داری؟ خودِ من تا سال پیش واقعا تصور نمیکردم اینقدر بتونم از خونمون حتی برم بیرون. یکم صبر کن زن.

مبینا تقریبا نزدیک ترین ادم بین دوستام به من از نظرِ عقاید مذهبیه. من و مبینا یه وقتایی باهم به آتئیست های کلاسمون نگاه عاقل اندر صفیح میکنیم. اینارو میگم که بگم ملاکِ عقاید آدم ها ظاهرشون نیست. ظاهر مهمه؟ بله خیلی مهمه، خیلی خیلی خیلی مهمه. خیلی مهمه که اگر تو مسلمونی و بهش اعتقاد داری، به همش اعتقاد داشته باشی! نه به بخشیش، خدا گفته من مسخره‌یِ تو نیستم که بگی اینو میخوام اونو نمیخوام. ولی نمیتونیم جلویِ تمایلات انسانی و تقابلش با فطرت انسانی رو بگیریم. یا حداقل تا الان نتونستیم.

وقتی خالم برای پسرش دفتر و مداد میاره که نقاشی کنه. من:

خیلی دوسش دارم اینو.

الان من رویِ شخصیت منفی سوران کراش زدم، چه کنیم؟

یا الله چرا شخصیت منفی؟

دوست مجازی رو هیچوقت نمیدونم چطور باید توصیفش کنم‌. سه روز هست و نگاه میکنی میبینی دیگه فردا نیست. این خیلی دردناکه خیلی اذیت کنندس، قلب رو جریحه دار میکنه. شاید برای خود اون ادم چیز سختی نباشه ولی برای منی که میمونم با ولی خاطره پر از درده. حالا دور از همه‌یِ این غر زدنا؛ خدا گاهی خیلی ادمایِ خوبی رو حتی توی مجازی، سر راهم گذاشته! مثل الان واقعا، دوستای خوبی دارم. خدایا شکرت، نگیرشون ازم.

اگه قرار باشه خودمو با یه کلیپ نشون بدم حتما اینه

خدایا اینقدر ادمایِ خوب تو زندگیم گذاشتی ولی قدر ندونستم و از دست دادم گاهی میترسم، که اینا، اینایی که الان یه بند وجودم بهشون گره خورده هم یه روزی از دست بدم. سپردمش به تو.

یعنی باید باور کنم عشق یه دروغِ بزرگه؟