هر چی بزرگتر بشیم شرایط تغییر میکنه، باور کن! ما از لحاظ ظاهر و باطن و رفتار و شخصیت، تغییر میکنیم و تویِ جوامع بزرگتری قرار میگیریم. الان تنها جوامعی که ما در اون حضور پیدا میکنیم مدرسه و متروعه. واقعا هیچ جای دیگه ای نیست که بگیم چرا ما مورد پسند دیگران واقع نمیشیم؟ ما امتحانمون روی تویِ مدرسه و مترو پس دادیم چون دوستای خوب در مدرسه، و افرادی که باهاشون همصحبت بشیم در مترو پیدا کردیم. پس؟ ما در جوامع بزرگتر هم قراره موفق باشیم و داریم زودتر از موعد سنجش به خودمون نمره میدیم.

بچه ها یه چند تا صحبت دارم میکنم بعدش میخوام گوشیمو تا شب بندازم تو کوچه.

یکی گفته چرا خودت کانال داری و به بقیه میگی کانال نزنید؟ من دچارِ یک وابستگیِ اشتباه شدم. من نزدیک به دو ساله اینجا رو دارم و توش خودم رو به اشتراک میذارم. جوری شده که من سه روز از اینجا رفتم و مداوم تویِ ذهنم پیام هایِ روزمره داشتم برای اینکه اینجا به اشتراک بذارم. و یکی از دلایل بزرگی هم که نمیتونم در یک حرکت جهادی کلِ فجازی رو ببوسم و بذارم کنار، همین چنل هایِ روزمرگیمه. من همین الان بعد از دوسال، اگر اینجا رو منهدم کنم، دچار یک خلع بزرگ در وجودم میشم. چون تا قبل از این تمام تفکراتم رو با یک سری آدم، یه مقدار زیادی آدم به اشتراک میذاشتم ولی الآن دیگه اونجا رو ندارم. پس تنها خواهم شد و ضربه خواهم خورد. با اینحال سعی میکنم کمترش کنم، و این حسِ تمایل به حرف زدن رو کنترل کنم تا آروم آروم بتونم از مجازی دل بکنم. برای همینه که میگم روزمره نویسی معایبش بیشتر از مزایاشه. این تازه یه عیبه! کلی عیب دیگم درش هست. همون عیب هایی که در بلاگری هست با درصد کمتری تویِ روزمره نویسی هم هست. در کل اینکه شما با زندگیتون چیکار میکنید دست خودتونه، من در جایگاه خودم گفتم دیگه از این حرکت حمایت نمیکنم:)

مذهبی صورتی واقعا پدیده‌یِ عجیب و جالبیه.

برادر بزرگتر، بزرگترین عاملیه که میتونه تویِ پیر شدن و دِق کردن شما نقش داشته باشه👍🏻.

من بدون صدا دیدمش برا همین نشنیدم دیالوگارو.

وقتی سعی داری بگی یه چیزی از زبان حالیته ولی تو شرایط مناسبی نبودی:

این لحظه، عمیقا احساس نیاز میکنم به موجودی که باشه، اینجا، کنار گوشم نفس بکشه و من دوسش داشته باشم. ولی نیست، ندارم، نخواهم داشت.

کاش چهرم شبیهِ آدم هایِ گیفایی که استفاده میکنم بود.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛