خوشنام میگه این روند تکراری زندگی، برای اینکه که بچه اید، بزرگ شید درست میشه. دیگه چقدر بزرگ شم؟ واقعا بیشتر از اینکه مداد شمعیامو فروختم و دیگه حتی کادو گرفتنِ ماژیکم خوشحالم نمیکنه؟ چقدر بزرگ شم؟ هم دهه ای هام امسال میرن سربازی، یه سریاشون ازدواج کردن، بخدا بسه. ولی همچنان تکراریه خوشنام، همچنان.

منم میترسم. اکثر ما میترسیم. مخصوصا بعد دیدن اینا. ولی بیاید یه قولی بدیم. بچه ها ما واقعا مسئولیم، برای قطره قطره خون اون شهدایِ بیشماری که وقتی میون مزاراشون قدم میزنی و رویِ سنگ ها رو میخونی، تک به تک نوشته "رفتم که چادرت از سرت نیفته" "حجابِ حضرتِ زهرا رو حفظ کنید" "پشتیبان ولایت فقیه باشید" ، ما مسئولیم در قبال این آدم هایی که از تمامِ دلبستگی هاشون کندن و رفتن. اینا کلیشه نیست عزیز من. ترسناکه، خیلی ترسناکه، اینکه فکر کنی اگر حرفی بزنی ممکنه زیر دست و پای این نر ها قرار بگیری. ولی بگید بچه ها. آقا میگه بگید و رد شید. من این دو سه ماه چند بار اینکارو کردم و حتی برنگشتم واکنش طرف رو ببینم رفتم فقط. بگید و برید. بیاید نگذاریم بی تفاوتی استحاله بشه.

‌من فقط بوسیدمت تو خودت شعر شدی باریدی. -احمد شاملو

امروز به غمِ نهفته دارم.

-

چرا یهو به این نتیجه میرسم که زندگی رو به یک سمتم بگیرم؟

غمِ نهفته ام رو پیدا کردم.

دلم برات تنگ شده، خیلی زیاد، خیلی خیلی زیاد. اینقدر که پاهامو بکوبم زمین و دوباره شروع کنم چتامون رو بخونم. تو نمیفهمی.

پاک کردنِ همه‌یِ آهنگ هایِ خونده شده.

-