پارسال، این موقع. امسال فکر نمیکنم ذهنم برای نوشتن دوباره یاری کنه، همین رو بخونید لطفا.

ذهنم میگرده، در نزدیک یا دورترین سال های زندگیم، خاطراتی که توش اشتباهاتی انجام دادم و بخاطرش سرزنش شدم که یاداوریش باعث میشه تیک عصبی بگیرم رو، پیدا میکنه میاره میذاره جلوترین صفحه ذهنم. و هرشب (بلا استثنا) با مرور این خاطرات بهم یاداوری میکنه من هر چقدر این حانیه رو شبیه خمیر تویِ دستم شکل بدم، یا اصلا بکوبم از نو بسازم بازم این اشتباهات وجود دارن، و هم پس ذهن خودم هم دیگران من همچنان لایقِ سرزنشم.

دوتا کبوتر بالای آبگرم‌کن‌مون لونه کردن، گوگولی های پَرآلود.

اینو بشنوید و افعی تهران رو بببنید. چون واقعا قویه، جالبه، قشنگه. درسته که وضعیت پخش خانگی یه جوریه که آدم شرمش میاد ببینه ولی خب، اینو ببینید.

امسال سالِ رویارویی با ترس هاست عزیزم.

برای هادی نوشتم که من دیگه هیچوقت بهش پیام نمیدم، ولی دوباره دادم. دوباره زیر اون قدم‌های محکمش من رو له کرد. چرا همیشه اشتباه میکنم.

بسه دیگه واقعا الان نیاز دارم امام رضا به کنج از حرم بهم جا بده.

آقا این من هستم. #کاکائو

مصداق بارز من و حانیه: