دست و دلم نمیره به طراحی. تو شرایط من، کسی که ترم قبلش طراحی۱ رو پاس نکرده و استاد لطف کرده سر کلاس طراحی۲ راهش داده، اینقدر تنبلی واقعا جایز نیست. زن به خودت بیا. داری چیکار میکنی؟

حس میکنم توی دنیای دیگه‌ای دارم زندگی میکنم. قرار بود این ترم، توی رشته جدید بترکونم ولی بیشتر دارم خودم میترکم.

کف بزنید عزیزان کف :)))

واقعا خوشحال کننده بود، علی‌رغم تمام سختی هایی که سازنده ها متحمل شدند ولی بهرحال به ثمر رسید. و این واقعا افتخاره✨:)))

(هرچند که من شاید موافق مفهوم انیمیشن نبوده باشم و شاید اسکار گرفتن رو هم در گرو همین موضوع ببینم، اما درهرحال، این کار بی نقص و قابل تقدیر بود، مخصوصا الان که اسم انیمیشن ایران رو در اسکار یدک کشیده)

صد ساعت گشتم تا یه ریلز از سایه سرو گیر بیارم برای استوری، که حرفای حسین ملایمی توش نباشه. نه من واقعا اون حرف‌هارو دوست نداشتم. واقعا نداشتم.

مامان میگه امروز فیلم دریافت جایزه رو دیدم به خودم گفتم تو حتما الان تو دانشگاه یه عالمه حرص خوردی. بله من اینطوریم. بله من زیادی اهمیت میدم. بله من دلم میسوزه.

ولی حداقل امروز و فکراش باعث شد دیگه مسخره بازی رو بذارم کنار و فقط به هدفم فکر کنم. همین.

حرف اینه، وگرنه کی میگه ساختن کار خوبِ باکیفیت ولو اینکه حرفش، حرف من نباشه بده؟ کی میگه بالا رفتن پرچم ایران و ایرانی بده؟ کی میگه اسکار گرفتن بده؟ کی میگه هیچ مشکلی در ایران نیست؟ کی میگه هیچکس نباید دغدغه وطن داشته باشه؟ حالا هر دغدغه ای که هست. فقط هرچی که هست کاش رویِ دشمن ترین سکوی دنیا ازش حرف زده نمیشُد. اینا حقه؟ اصلا اره حقه، فرض میکنیم حقه، اونجا جایی نیست که گفتن، چیزی جز سیاه نمایی رغم بزنه، و هیچ سودی برای هیچ کجای این مملکت نداره. همین.

دیگه واقعا بس.

چهاردهمین روز از دوازدهِ آخرِ سال صفر سه.