خداروشکر به علاوه روباه و طوطی و لاک پشت، حالا دارکوبم تو حیاط دانشگاه دیدم. واقعا ووفور نعمته، به‌به، محشره، بی نظیره.

من یه چیزی فهمیدم. اینکه آدم‌ها [مخصوصا در جوانی] هرچقدر بیشتر سعی در خودداری و پرهیز از گناه داشته باشند، بیشتر رشد میکنند. داری به یه آدم هیفده تا بیست‌ویک ساله نگاه میکنی ولی انگار بیست‌و‌پنج سالشه. گاها وقتی به این آدما نگاه میکنم و ویژگی های رفتاری‌شون رو در خودم نمیبینم، فکر میکنم یا شاید میکردم که اه چقدر آدمِ خشک مذهب و مسخره ایه، داری تو سال بیست‌بیست‌و‌پنج زندگی میکنی بابا. ولی جدیدا فهمیدم که نه. چقدر این‌ها افراد محترم‌تر و رشد‌کرده‌تری هستن.

اگر اتوبوس تا ده دقیقه دیگه نیاد ارتش باید به نفعِ من وارد عمل بشه.

به وقت خوردنِ باد تو صورتِ خیس؛

روزی که چایی مثل زهرمار از گلوم بره پایین یعنی یه مشکلی هست که تا نرم گلزار حل نمیشه.

من بلد نیستم احساساتمو بیان کنم امیدوارم تو خوندن چشمامو بلد باشی.

همیشه فکر میکنم زندگی با آدمی که همیشه بقیه رو میخندونه سختی و نا امیدی و ناراحتی‌ نداره. آدما اینطوری پیر نمیشن، اگر یکی مثل علی اوجی داشته باشن تو زندگیشون.