یک پاندایِ غمگینِ بی‌پناهِ طفلکی هستم که به نجف نیاز دارد، برای گریستن.

به کار‌های امروز نرسیدم، ریحانه که آنلاین بشه، کتک میخورم ولی، تلاشم رو تا حدی کردم واقعا.

کاش یکیتون بیاد یه تیر بزنه تو پام، موقعی که حیاتم در خطر باشه راحت‌تر میتونم خودم رو جمع کنم و به زندگیم برسم.

https://eitaa.com/MyEmptyMinded/34399 امیدوارم خدا منو ببخشه بابت تصور یک پاندای افسرده وسط صحن حرم‌امام‌علی(ع)

خودِ خودمم😭

واقعا فردا گوشیم رو میندازم تویِ کوچه، اینطوری دیگه نمیشه.

دو شب پیش تمومش کردم. کتاب "بذرِ خون" اینقدرخوب نبود که روی معرفی کتاب‌ها ریپلای بزنم و دراون لیست قرارش بدم.

میدونم اخرش یه بار دستم میخوره روی اون استیکرِ احمقانه وسط صفحه که داره به مضحک ترین حالت ممکن بهت سلام میکنه.

خیلی قشنگ بود داستانش. من سبک نوشتن نویسنده و قلمش رو دوست داشتم و حتی داستان رو تا حدی. ولی قدرت پایان‌بندی نداشته نویسنده. کل داستان بخاطر آخرش خراب شده. ولی همچنان شخصیت اول داستان فوق‌العاده جذابه و همچنین توصیف شرایط و وقایع و اماکن.

این اسپویله تا حدی، نخونش. شخصیت اول داستان، یکی رو کشته، و روح اون فردِ کشته‌شده، همیشه دنبالِ این شخصیت هست. یه چیزی شبیه هادی با چاشنی عذاب وجدان و اذیت. ولی اواخر داستان این حس عذاب وجدانه دیگه نیست، کمتره و نویسنده حضورش رو خیلی جالب توصیف و تعریف میکنه.

از وقتی خوندمش کتاب رو، خیلی جدی همش دلم میخواد یکی رو بکشم که روحش همش اینطوری دنبالم باشه😭.

ولی بعدش فکر کردم که اگر آدمایی که دوسشون ندارم رو بکشم دیدن روحشون به طور مداوم قراره روانیم کنه. شاید باید یکی‌رو بکشم که دوسش دارم.