میدونی جالبیه قضیه کجاست؟ اونجایی که وقتی توییتایِ آدم‌های بیشرف رو صبح خوندم با خودم گفتم اینا معلوم نی چه جوونورهایین، از کجا نون میخورن، کجا بزرگ‌شدن.. ولی درد اونجایی که یکی از ایت جوونورهارو بشناسی، باهاش زندگی کرده باشی، دوسش داشته باشی. واقعا وحشتناکه.

فلسطین همونقدری که مرز حق و باطله، حس میکنم داره تبدیل به رمزِ انسان بودن و حیوان بودن میشه.

•🪣•

فقط سرما خوردگی رو وسط این هفته کم داشتم.

لجِ با جمهوری اسلامی یه همچین بلایی بر سر عقل، انسانیت و شعورِ آدم‌ها آورده.

ولی من اگر جای طرف مقابل بودم، اونجایی که حرف از شست‌و‌شویِ مغزی بچه‌ها در ایران و فلسطین زد، یادش میوردم که اسراییلی ها از پنج سالگی یاد میگیرند که تمامِ کشور های اطرافشون مرکز حکومتِ یهوده و اونا در این سن کم چطور باید از اسلحه در مقابل فلسطینی ها استفاده کنند و آدم بکشن. و یا حتی چطور فکر میکنن که قومِ برتر اند و اگر هفت میلیارد انسان رویِ زمین بمیره، براشون مهم نیست به اندازه‌ای که یک فاکینگ خوکِ کثیف اسراییلی زنده باشه.

این حرف‌ها، یعنی چرت و پرت گفتن درباره شست‌وشویِ مغزی و نقش ایران در جنگ و فلان و بهمان، فقط از دو گروه بر میاد. اولیش ایرانی‌هایِ احمقی (ساکن داخل و خارج نداره) که پایِ رسانه غربی میشینن و به نورون های مغزیشون حتی اجازه فکر هم نمیدن. و دومیش خودِ اون رسانه‌س که مخاطب رو گاو فرض کرده و البته که اشتباه هم نکرده. وگرنه هیچ‌کجایِ دنیا این چرندیات با عقل جور نمیاد.

بچه‌هاجون شاید تنها کاری که این روز‌ها ازمون برمیاد اینه که حتی یک لحظه‌هم حرف زدن از غزه و فلسطین رو متوقف نکنیم. مدام ازشون حمایت کنیم. حتی اگر کسایی که صدامون رو میشنون پنج نفر باشن. کار دیگه‌ای که میشه کرد، کمک نقدیه، به مراکزی که میدونید این پول‌هارو به دست مردم فلسطین میرسونن و مطمئنن کمک نقدی کنید. و یه کار دیگه‌ای که شاید به اندازه‌یِ دوتای قبلی بهش توجه نمیشه ولی از اون دوتا مهم تره، دعاست بچه‌ها. هر جایی هر لحظه‌ای که فکر میکنید میخواید برای خودتون یا اطرافیانتون دعا کنید یادتون نره یه آدم‌هایی الان خیلی محتاج تر هستن به دعا. اگر ما نمیتونیم پاشیم بریم کمکشون، میتونیم از خدا بخواییم بهشون کمک برسونه، بهشون صبر بده، دشمنانشون رو نابود کنه و از این وضعیت نجاتشون بده.. تا میتونید براشون دعا کنید. ما الان یه جایی از تاریخ ایستادیم که فکر میکنم حتی برای کم غصه خوردن‌هم باید یه روزی جواب بدیم :))))

این روزهام پُر کاره. آخرِ شب‌ها چشم‌هام التماس میکنن که بخوابم، و صبح التماس میکنن که بیدار نشم. این شب‌ها لِه به خونه میرسم ولی با همه این‌ها، خوشحالم. چون تا حدی مطمئنم که انسانِ مفیدی بودم.

یکی از بهترین دیالوگ‌های این چند روز.

کاش منم مثلِ تو شب‌ها زود میخوابیدم.