یه حس غریبی بهم میگه نمیخونید متن بلند‌هام رو.

من که نمیتونم آدم‌هارو مجبور کنم هادی، میتونم؟

پاره کردن، و دور ریختن طراحی‌ها و نقاشی‌هایِ قدیمی که تو رو یادِ اتفاقاتی که یادآوریشون اذیتت میکنه میندازن، بهترین راه برای فراموش کردن اون اتفاقاته.

اینارو‌هم وقتی ژوژمانِ طراحی رو بفرستم پاره میکنم.

حانیه، یک ابر گریان.

اینقدرم بد خط نیستم واقعا.

من؟ من یه آدم با اضطراب اجتماعی که دوست داره با کُل دنیا حرف بزنه و ارتباط بگیره.

میخوام وصیت کنم. ان‌شاالله خدا قسمت کنه دارم میرم کربلا. نمیدونم، چمیدونم شاید برنگشتم اصلا، مال و اموال خاصی‌هم ندارم که به کسی ببخشم حقیقتا. ولی نقاشیام برای دوستام. میتونن بیان بردارن ببرن برای خودشون. لباس‌هامم میدم ریحانه. قلم نوری و کیسم رو میتونین بفروشین برام خیرات کنین (اینارو میگم یکی برسونه دست خانوادم وای) دیگه درباره چی باید وصیت کرد؟ آها من به ادامین اینجا دسترسی کامل میدم، در اولین فرصت بعد از نبودنِ من اینجا رو پاک کنید. کلا نابود کنید بره، تلگرام رو هم همینطور. حالا اونجا ادمین نداره ولی بعدا به گوشیم دسترسی پیدا کردین حتما پاکش کنید. وای. از همه بچه‌هایِ دانشگاه یکی حلالیت بگیره. ریز و درشت، بعضی‌هارو که خودِ اونایی که قراره حلالیت بگیرن در جریانن بیشتر، بعضی‌هارو کمتر. خودتون هم حلالم کنید. آشنا، غیرآشنا، حضوری، مجازی.. همتون واقعا، ممنونم. دیگه چی؟ ها، لطفا جای من دقت کنید ببینید کی میاد سرِ مزارم، ممنونم. دیگه همین‌ها.

در آستانه‌یِ پیری نیستم ولی قطعا دارم به مرحله پرستش چاوشی میرسم.

عزیزِ غم‌انگیز؟ نمیشه آینه‌ی اتاقت رو به غنیمت بگیرم و با آینه‌ی اتاقم عوض کنم؟ این آینه فقط چهره و احوالِ منو نشون میده که خسته کننده‌ست و ملال‌آور. می‌خوام تو رو ببینم و اون خزونِ مژه‌هایی که داره می‌گیره به ابرها ..

به خودم به خاطر یه روزه جمع کردن دوتا ژوژمان واقعا افتخار میکنم.