دوباره اومدم ایران که یادم بیاد یه غم‌هایی رو حل نکردم و برگشتم.

نمیخوان درس بخونم ایهالناس. دانشگاه قرار نبود اینقدر طول بکشه هر تِرمش.

من خیلی برنامه برای تابستونم چیده بودم، این درست نبود.

"💔"

پیج شخصی‌م رو از پیج کاری‌م تفکیک کردم و حالا انسان خوشحال تری‌ هستم.

دارم فکر میکنم که هرکس نیاز بود با عکس پروفایل خودم من رو بشناسه و فالو کنه، یا من فالوش کنم و باز منو بشناسه، فالو کرد و فالو کردم. دیگه یه نفس راحت.

حالا باید یک عالمه پُست نذاشته رو، بذارم و این کار سختیه وقتی هنوز دوتا ژوژمان و پنج امتحان نداده دارم. کاش ترم دو زودتر تموم بشه و علی‌رغم علاقه نداشتنم به تابستون، این چند روز مونده تا مهر کِش بیاد. شاید بشه یه بخش کوچکی از لیست‌های بلند بالا رو خط زد.

هزار بسته مسکن، فدایِ این غم برنا.

تو نه غمی ببارمت، نه نامه‌ای بخوانمت، نه اینکه دوست بدانمت، بگو که هستی؟

دیشب بعد از مدتی که همدیگه رو ندیده بودیم یا دیده بودیم ولی فرصت حرف زدن و مسخره‌بازی نداشتیم، به‌هم رسیدیم. دیشب یه خستگی بزرگ از من به‌در شد. به اندازه همین چند هفته احساس کردم که دور شده بودم و احساس کردم شوخی‌هاشون و اخلاق‌هاشون رو یادم رفته. کاش می‌شد برم بغلشون کنم و بگم لطفا همیشه همینقدر نزدیک بمونید، حتی اگر زن گرفتید.