به هیچ قیمتی دوستی‌هاتون رو از دست ندید. حتی اگر خیلی کمه، خیلی عمیق نیست اما پشتش خاطره و حِس خوبه. آدم‌ها فکر میکنن که آقا ما یه دوست خوب پیدا کردیم، بذار بقیه رو بندازیم کنار اما واقعیت اینه که اولش اینطوری جوابه و کیف میده. از یه جا به بعد برمیگردی و لبتو گاز میگیری و یادت میاد که، عجب آدم‌هایی رو از دست دادی.

این تا جاییه، که طرف‌هم با تو حال بکنه. یهویی به خودت میای میبینی طرف دوست داره تو در حد همین سلام علیک براش بمونی. دیگه اونوقت احمقی اگرِ مثلِ من بدویی و زمان بذاری و حتی ذوق کنی براش. دوستی واقعا یه رابطه‌یِ سود محور نیست، اما این بستگی به آدمِ روبه‌رویی‌تون داره. شاید تو زندگی اون‌ها همه‌چیز سود محور باشه و نه فقط دوستی..

و در آخر وقتی می‌بینید یه نفر دو روعه، واقعا فقط با دوتا پایِ خودتون و دوتا پایِ قرضی از یه نفر دیگه بدویید و فرار کنید. تا حد امکان دور شید. اینجور آدم‌ها خودشون از رفتارشون اذیت نمیشن حقیقتا. اصلا نمی‌فهمن که چقدر میتونن دیدگاه بقیه رو درباره خودشون خراب کنن ولی، شما که متوجه میشید فرار کنید. باهاشون حتی خاطره‌هم نسازید. نفرت‌انگیزه این رفتار.

بچه‌ها من هروقت برای یه چیزی از این آدم‌ها ذوق کردم، زدن تو ذوق‌م. بلا استثنا. ولی اینقدر بلد نیستم و اینقدر زود همه چی یادم میره و اینقدر دیر دلم از مهرِ کسی خالی میشه که دفعه بعدی‌هم دوباره ذوق کردم و دوباره زدن تو ذوق‌م.

میدونم خیلی حرف میزنم ولی چند روزِ پیش یکی از بچه‌های سال بالایی یه عکس استوری کرده بود. عکسِ همه‌یِ کلاسشون پایانِ ترمِ⁴. خیلی جالب بود چون فهمیدم تقریبا نصف آدم‌هایی که تو دانشگاه می‌شناختم تو این کلاس زیست میکنن.

همه آدمای جالب دانشگاهمون کارگردانی میخونن بچه ها🎀.

بعدش داشتم فکر میکردم که ما تو این دو ترم، از این عکس‌های دسته‌جمعی نداشتیم. ترم دو داشتیم واقعا، ولی روز‌های آخر ترم و سرِ کلاس. نه از مثل اینا، جلو درِ دانشگاه و خیلی شیک و گوگولی. ترمِ یک‌هم که درود بهش. حتی عکس کلاسی‌هم نداریم با یه استاد. کلا عکس نداریم. الان ریحانه میاد بهم فحاشی میکنه که چرا سیاه‌نمایی میکنی ولی تا ابد دلگیرم از این کلاس. تا ابد.

کارگردانیا انسان های خیلی کول تری هستن نسبت به اکثر بچه های ما

بچه ها یه ترندی اومده اینستا، واقعا دوسش دارم.