چقدر دلم برای همه‌چیزِ این لحظه تنگ شده.

واااااای اینارو دیدم باز : ))))))

ممکنه بخاطر اینکه دیگه مدرسه نمیرم و این آدم‌هارو هر روز نمیبینم و مسیرمون تا حدی از هم جدا شده و دلم عینِ یک چهارپا برای همه اون روز‌ها تنگ شده یک هفته عزاداری کنم. بدی پاییز همینه.

چقدر بزرگ شدیم هادی.

کاش اهمیت ندادن رو بلد بودم. کاش چیز‌هایِ احمقانه اینقدر من رو بهم نمی‌ریخت.

نظر صادقانه‌م اینه که ایجادِ کار فاینال با هوشِ‌مصنوعی قبیحه. شاید شما فکر کنید من یک انسان تکنولوژی گریزم ولی نه، نظر شخصیه.

متاسفانه من این سنگ رو دوست دارم رابرت، بیش از اندازه‌هم دوسش دارم.

حس می‌کنم رویِ مُخ آدم‌هایِ اطرافمم. برایِ واقعی.

خدا برای آدم کوچولو‌هایی مثلِ من معجزه نمیکنه..

روز اول دانشگاه: نرفتم

اصلا اصلش همینه بچه‌ها، ما نمیدونستیم از روز اول رفتیم. روز اول فقط معارفه‌ست، هر استادی جداگونه ازت میپرسه کی‌ای چی‌ای از کجا اومدی. تا ما پارسال یکی رو داشتیم کل هفته اول رو نیومد. روز اول که خوبه..