اینقدر نسبت به زندگیم ترس و تردید دارم که دیگه حتی نمیتونم عین آدمیزاد راه برم. همه ارکان زندگیم معطوف شده به فکر، فکر، فکر. کاش فکرِ خوب بود، بیهوده‌ست، پوچه، بی‌ثمره. و این برام درد داره که از زندگیم افتادم ولی راه به جایی ندارم.

خدا دوسم داره. قطعا داره که وقتی بهش فکر میکنم این ترس و تردیدها میرن خونشون. و یادم میفته من زندگیم رو بهش سپردم، اون خیر می‌چینه و هیچوقت بد نمیده. ولی یه مرگیم هست قطعا.. رسیدم به این مرحله که دیگه برام مهم نیست، فقط میخوام تا آخرش برم و تهش رو ببینم. یا همون ته میمونم یا برمیگردم ولی از این بلاتکلیفی خستم، از فکر کردن خستم، از امیدوار بودم خستم. خستم خدا خستم. تو که دوسم داری ببین.

اینقدر فکر تویِ کلمه که از صبح تا شب با آدما حرف میزنم ولی آخرش بازم یا چیزایی هست که مجبورم به جایی مثل اینجا، با اینهمه مخاطب بروزش بدم. حتی تلگرام هم نه، اینجا.

تلگرام خیلی برام نا امن شده خیلی.

نمیفهمم چمه، به میل دلم رفتار میکنم از خودم ناراضیم. به میل عقلم رفتار میکنم از خودم ناراضیم. احساس میکنم هر طرفی قدم بذارم اشتباهه. باید تا ابد همین‌جایی که هستم وایسم.

خدایا من خیلی کوچولوعم، باورت میشه؟

با اینکه ماژیک با خانم صالحی همراهی نکرد ولی، نوشتیمَش بر تخته دفتر.

کاش چای بودم .

امروز اولین روز ترک آهنگ بود.

البته بعد از این بزرگوار.

عه، من و دوستام: