اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

تویِ درسای تخصصیمون داریم کار با یه نرم افزار یاد میگیریم که‌ من چندین سالِ پیش باهاش کار کردم و یادش گرفته بودم. ولی میدونید الان چطوریاس؟ اینطوری که حس میکنم دو سال از زندگیم رو تباه کردم و الان هیچی از چیزایی که اون زمان یاد گرفتم، یادم نیست. خیلی چیزا بلد بودم واقعا خیلی چیزای خوبیم ساخته بودم، ولی الان انگار مغزم قفل میکنه موقع کار. من پست رفت کردم. همیشه پست رفت میکنم. این انصاف نیست، من الان افسردگی پلاس دارم.

خدایا میشه فردا بارون بیاد؟

خدایا ممنونم که برام بارون فرستادی. ممنونم.

یه معلم داریم که تحت عنوان درسِ سلامت بهداشت وارد کلاس ما میشه و سلامت روانی دانش‌آموز ها رو بهم میریزه کاملا.

آدم عجیبیه، هم با فضای هنرستان آشنا نیست، هم با سنِ هیجده سالگی آشنا نیست، هم با معلمی و تدریسِ کتاب آشنا نیست.

بعد از این همه سال زندگی میخواد به من یاد بده که بتونم ۷۵ دقیقه صمم بکم، بدون تحرک، بدون ذره ای حرف، بدون واکنش، بدون هیچ علائم حیاتی ای یه گوشه نیمکت بشینم و حتی موقعیتِ جسمیم رو هم تغییر ندم! یعنی دستم رو نزنم زیر چونم، یا رو میز ولو نشم، یا به دیوار تکیه ندم، یا پامو نندازم رو پام!!! جدا؟ شوخی میکنی باهام نه؟

سر کلاسش حس میکنم تمام ابعاد وجودیمو یکی داره فشار میده. تنگه کلاسش. خط لبخندش از یه حدی فراتر بره به مغزش هشدار صادر میشه، ای وااای داری بیش از حد میخندی ممکنه تشنج کنی دیگه نخند. غیر قابل تحمل.

-

به مرحله جدیدی رسیدم، قبلا یه سری انیمیشن وجود داشت که من پس ذهنم داشتمشون ولی ندیده بودم و وقت هم نمیکردم ببینم، حالا یه سری انیمیشن دارم که دانلود کردم هنوز وقت نکردم ببینم.