💠🔹امام عليه السلام در اين كلام حكيمانه به نكتۀ مهمى دربارۀ جلب و جذب دوستان و ياران اشاره كرده، مى‌فرمايد: «كسى كه ساقۀ درخت وجودش نرم است، شاخه‌هايش فراوان است»؛ (مَنْ‌ لَانَ‌ عُودُهُ‌ كَثُفَتْ‌ أَغْصَانُهُ‌ ) . «عود» به معناى چوب است؛ خواه از درخت جدا شده يا جزء درخت باشد و در اينجا به معناى ساقۀ درخت است. اين سخن تعبيرى كنايى و لطيفى است و اشاره به اين است كه افراد متواضع و با محبت دوستان فراوانى را گرد خود جمع مى‌كنند و به عكسْ‌ افراد خشن و غير قابل انعطاف دوستان را از گرد خود پراكنده مى‌سازند. مى‌دانيم شاخه‌ها از كنار ساقه‌ها جوانه مى‌زند؛ ساقه‌اى كه خشك و كم آب باشد شاخه‌هاى كمترى از آن مى‌رويد و ساقه‌اى كه نرم است، از گوشه و كنارش شاخه‌هاى فراوانى مى‌رويد. نيز قسمت مهمى از درخت را آب تشكيل مى‌دهد و رطوبت از عوامل اصلى رويش گياه است، در حالى كه كمبود آب هم درخت را پژمرده مى‌كند و هم سبب مى‌شود شاخه‌هاى كمترى از آن برويد. انسان نيز به منزلۀ درختى است كه اگر نرمش از خود نشان بدهد و خشونت را كنار بگذارد و محبت را به جاى آن بنشاند افراد زيادى به سوى او جذب مى‌شوند در حالى كه اگر خشن و انعطاف‌ناپذير باشد، نزديك‌ترين بستگان و خويشاوندان و دوستان نيز از او فاصله مى‌گيرند. #حکمت_214 🔶 @Nahj_Et

💠 آثار فردی لقمه حرام ۷- محرومیت از کوثر و شفاعت اهل بیت علیهم السلام ✍ آلودگی به لقمه حرام انسان را در روز قیامت از مصاحبت پیامبر رحمت (ص) و شفاعت خاندان با کرامتش دور می‌سازد و در آن لحظات حساسی که جز کرامت اهل بیت (علیهم‌السّلام) کسی فریاد رسمان نخواهد بود، لقمه حرام ما را از این نعمت بی‌بهره می‌کند. 🌷 امیرالمومنین علی علیه السلام در وصیت خود به امام حسن (ع) فرمودند: «وَ لَا یَرِدُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (ص) مَنْ اَکَلَ مَالاً حَرَاماً لَا وَ اللَّهِ لَا وَ اللَّهِ لَا وَ اللَّهِ وَ لَا یَشْرَبُ مِنْ حَوْضِهِ وَ لَا یَنَالُ شَفَاعَتَهُ؛ 🌹 به خدا سوگند، به خدا سوگند، به خدا سوگند کسی که ذره‌ای مال حرام بخورد در قیامت از رسول خدا (ص) دور می‌افتد و از حوض کوثر نمی‌نوشد و مشمول شفاعت آن حضرت نمی‌گردد.» 🌺 و نیز فرمودند: بِئْسَ الطَّعَامُ الْحَرَامُ. بدترین غذاها غذای حرام است. 📚 نهج البلاغه، نامه ۳۱ / دعائم ‌الاسلام، ج۲، ص۳۵۱. 🔶 @Nahj_Et

💠نامه به مردم کوفه پس از پیروزی جنگ جمل 🔹امام عليه السلام در اين نامه خطاب به اهل كوفه براى آنها دعا مى‌كند و از خدمات و زحمات آنها سپاسگزارى مى‌نمايد و آنها را به چند وصف مهم توصيف مى‌كند و مى‌فرمايد: «خداوند به شما اهل اين شهر (كوفه) از سوى اهل بيت پيامبرتان پاداش دهد، بهترين پاداشى كه به فرمان‌بران خود و سپاسگزاران نعمتهايش عطا مى‌كند، زيرا شما فرمان مرا شنيديد و اطاعت كرديد، دعوت شديد و اجابت نموديد»؛ (وَ جَزَاكُمُ‌ اللّٰهُ‌ مِنْ‌ أَهْلِ‌ مِصْرٍ عَنْ‌ أَهْلِ‌ بَيْتِ‌ نَبِيِّكُمْ‌ أَحْسَنَ‌ مَا يَجْزِي الْعَامِلِينَ‌ بِطَاعَتِهِ‌، وَ الشَّاكِرِينَ‌ لِنِعْمَتِهِ‌، فَقَدْ سَمِعْتُمْ‌ وَ أَطَعْتُمْ‌، وَ دُعِيتُمْ‌ فَأَجَبْتُمْ‌). روشن است كه مخاطب در اين نامه اهل كوفه هستند همانطور كه مرحوم سيد رضى در عنوان خطبه نگاشته و شواهد نيز نشان مى‌دهد؛ زيرا اهل بصره غالباً به لشكر طلحه و زبير پيوستند و در خطبه‌هاى ديگر نهج‌البلاغه نكوهش شده‌اند و اين اهل كوفه بوده‌اند كه دعوت امام عليه السلام را اجابت كردند و سر بر فرمانش نهادند و شايستۀ تشكر بودند. #نامه_2 🔶 @Nahj_Et

💠ادامه نامه ۲ 🔹اضافه بر اين در بحث نكته‌ها مجموع نامه را از بعضى منابع ديگر نقل خواهيم كرد كه به روشنى نشان مى‌دهد كه مخاطبان اهل كوفه بودند. تعبير به (عن اهل بيت نبيكم) اشاره به اين است كه قيام شما مردم نه تنها حمايت از اسلام و قرآن بود بلكه حمايت از اهل بيت نيز محسوب مى‌شد و اين ثواب مضاعفى براى شما مى‌آورد. امام عليه السلام در اين نامه اوصاف پنج‌گانه‌اى براى مردم كوفه بيان كرده كه شايستگى آنها را براى اين دعا نشان مى‌دهد: نخست عمل به طاعت الهى، دوم اداى شكر نعمتهاى او، سوم گوش فرا دادن به فرمان، چهارم اطاعت فرمان امام عليه السلام و پنجم اجابت دعوت او كه در واقع تعبيرات مختلفى از يك حقيقت است #نامه_2 🔶 @Nahj_Et

💠وَاقْتَدُوا بِهَدْيِ نَبِيِّکُمْ فَإِنَّهُ أَفْضَلُ الْهَدْيِ، وَاسْتَنُّوا بِسُنَّتِهِ فَإِنَّهَا اَهْدَى السُّنَنِ 🔹و به راه و رسم پيامبرتان اقتدا کنيد! که بهترين راه و رسم هاست; دستورات و سنّت او را به کار بنديد، که هدايت کننده ترين سنّت هاست». #خطبه_110 🔶 @Nahj_Et

💠ادامه حکمت۲۱۴ 🔹اين معنا در قرآن مجيد - همان‌گونه كه قبلاً نيز اشاره شده - دربارۀ پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله به صورت الگو بيان شده است. در آيۀ 159 سورۀ «آل عمران» مى‌خوانيم: «فَبِمٰا رَحْمَةٍ‌ مِنَ‌ اَللّٰهِ‌ لِنْتَ‌ لَهُمْ‌ وَ لَوْ كُنْتَ‌ فَظًّا غَلِيظَ اَلْقَلْبِ‌ لاَنْفَضُّوا مِنْ‌ حَوْلِكَ‌» ؛ به سبب رحمت الهى در برابر مؤمنان، نرم و مهربان شدى! و اگر خشن و سنگدل بودى، از اطراف تو پراكنده مى‌شدند». جاذبۀ اخلاقى پيغمبر اكرم و ائمۀ هدى عليهم السلام مصداق روشنى از اين گفتار حكيمانه است #حکمت_214 🔶 @Nahj_Et

#حدیث_روز 💎از فتنه های آخر الزمان ⚜امام علی علیه السلام در خطبه‌ اى كه در آن به وقايع آخر الزمان اشاره می‌ كند فرمود: يَعطِفُ الهَوى‌ عَلَى الهُدى‌ إذا عَطَفُوا الهُدى‌ عَلَى الهَوى‌، و يَعطِفُ الرَّأيَ عَلَى القُرآنِ إذا عَطَفُوا القُرآنَ عَلَى الرَّأيِ ؛ هوس را دنباله‌‌رو هـدايت می‌‌گرداند، هنگامی كه [مردم،] هدايت را دنباله‌‌رو هوس كرده‌‌اند، و رأى (نظر) را پيـرو قـرآن می‌‌كند، آن گاه كه قـرآن را پيـرو رأى خويش كردند. 📚نهج البلاغه، #خطبه_138 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به يكى از آفات طمع اشاره كرده، مى‌فرمايد: «طمع‌كار در بند ذلت گرفتار است»؛ (الطَّامِعُ‌ في وَثَاقِ‌ الذُّلِّ‌) . «وَثاق» به معنى بند و زنجيرى است كه اسير و يا حيوانى را با آن مى‌بندند. شبيه اين سخن همان است كه در حكمت 180 گذشت كه فرمود: «الطَّمَعُ‌ رِقٌّ‌ مُؤَبَّدٌ ؛ طمع بندگى جاويدان است» نيز در حكمت 219 خوانديم كه امام مى‌فرمود: «قربانگاه عقل‌ها غالباً در زير نور خيره‌كنندۀ طمع‌هاست». همان گونه كه پيش از اين نيز اشاره شد طمع معمولاً به معناى علاقۀ شديد به چيزى است كه فوق استحقاق انسان و غالباً به دست ديگران است شخص طمع‌كار براى به دست آوردن آن بايد در مقابل اين و آن خضوع كند و طناب ذلت بر گردن خويش نهد، شايد به مقصود برسد و شايد هم نرسد. به تعبير ديگر طمع ريسمانى نامرئى است كه انسان بر گردن خود مى‌نهد و سر آن را به دست كسى كه از او طمع دارد مى‌سپارد و همچون برده يا حيوانى در اختيار او قرار مى‌گيرد. نقطۀ مقابل طمع قناعت است كه انسان را از همگان بى‌نياز و عزت و كرامت او را حفظ مى‌كند. #حکمت_226 🔶 @Nahj_Et

ترجمه و توضیح تصویری نهج البلاغه #حکمت_188 🔶 @Nahj_Et

💠ادامه حکمت ۲۲۶ 🔹اضافه بر اين‌ها، اموال و مقامات و اشيايى كه مورد طمع طمعكاران است در بسيارى از موارد دست نيافتنى است، به همين دليل طمع‌كار براى رسيدن به آن عمرى دست و پا مى‌زند و چه بسا ناكام از دنيا برود در حالى كه سرمايۀ عمر خود را بيهوده از دست داده نه به مقامى در دنيا رسيده و نه در پيشگاه خدا منزلتى دارد. در حديث معروفى كه ملاصالح مازندرانى در شرح اصول كافى آورده است، مى‌خوانيم: «عَزَّ مَنْ‌ قَنَعَ‌ وَ ذَلَّ‌ مَنْ‌ طَمَعَ‌ ؛ كسى كه قناعت پيشه كند عزيز مى‌شود، و كسى كه طمع بورزد ذليل خواهد شد». در حديث ديگرى از امام اميرمؤمنان مى‌خوانيم: «عِنْدَ غُرُورِ الْأطْماعِ‌ وَ الْآمالِ‌ تَنْخَدِعُ‌ عُقُولُ‌ الْجُهّالِ‌ وَ تَخْتَبِرُ ألْبابُ‌ الرِّجالِ‌ ؛ به هنگام فريب طمع‌ها و آرزوها عقول جاهلان گرفتار مى‌شود و عقل مردان بزرگ در آزمون قرار مى‌گيرد» #حکمت_226 🔶 @Nahj_Et