✨﴾﷽﴿✨ ۞ لَّا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِّن نَّجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ ۚ وَمَن يَفْعَلْ ذَٰلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا 《صَدَقَ اللهُ العَلیُ العَظیم》 بسیارى از سخنان درگوشى (و جلسات محرمانه) آنها، خیر و سودى ندارد. مگر کسى که (از این راه،) دعوت به کمک کردن به دیگران، یا کار نیک، یا اصلاح در میان مردم کند. و هر کس براى به دست آوردن خشنودى خداوند چنین کند، به زودى پاداش بزرگى به او خواهیم داد. (نساء/114) @Nahjolbalaghe2

🔹تفسیر سوره مبارکه نساء آیه(۱۱۴)🔹 🔺سخنان درگوشى 🔹در آیات گذشته اشاره اى به جلسات مخفیانه شبانه و شیطنت آمیز بعضى از منافقان، یا مانند آنها شده بود، در این آیه به طور مشروح تر از آن تحت عنوان نجوا سخن به میان آمده است. نجوا تنها به معنى سخنان درگوشى نیست، بلکه هر گونه جلسات سرّى و مخفیانه را نیز شامل مى شود; زیرا در اصل، از ماده نجوة (بر وزن دفعة) به معنى سرزمین مرتفع گرفته شده است، بدین جهت که سرزمین هاى مرتفع از اطراف خود جدا هستند. 🔹و از آنجا که جلسات سرّى و سخنان درگوشى از اطرافیان جدا مى شود، به آن نجوا گفته اند. 🔹بعضى معتقدند: همه اینها از ماده نجات به معنى رهائى گرفته شده است; زیرا یک نقطه مرتفع از هجوم سیلاب در امان است، و یک مجلس سرّى یا سخن درگوشى از اطلاع دیگران برکنار مى باشد. 🔹به هر حال، آیه مى گوید: در غالب جلسات محرمانه و مخفیانه آنها که بر اساس نقشه هاى شیطنت آمیز بنا شده خیر و سودى نیست (لا خَیْرَ فی کَثیر مِنْ نَجْواهُمْ). 🔹پس از آن براى این که گمان نشود هر گونه نجوا و سخن درگوشى یا جلسات سرّى مذموم و ممنوع است، به چند مورد به عنوان مقدمه بیان یک قانون کلى، به صورت استثناء در ذیل آیه اشاره کرده، مى فرماید: 🔹مگر کسى که در نجواى خود، توصیه به صدقه و کمک به دیگران، یا انجام کار نیک، و یا اصلاح در میان مردم نماید (إِلاّ مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَة أَوْ مَعْرُوف أَوْ إِصْلاح بَیْنَ النّاسِ). 🔹و این گونه نجواها اگر به خاطر تظاهر و ریاکارى نباشد بلکه منظور از آن کسب رضاى پروردگار بوده باشد، خداوند پاداش بزرگى براى آن مقرر خواهد فرمود (وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ فَسَوْفَ نُؤْتیهِ أَجْراً عَظیماً). 🔹اصولاً نجوا، سخنان درگوشى و تشکیل جلسات سرّى در قرآن به عنوان یک عمل شیطانى معرفى شده است، مى فرماید: اِنَّمَا النَّجْوى مِنَ الشَّیْطانِ: نجوى از شیطان است . 🔹زیرا این کار غالباً براى اعمال نادرست صورت مى گیرد، چرا که انجام کار خیر، مفید و مثبت معمولاً چیز محرمانه و مخفیانه اى نیست که مردم بخواهند با سخنان درگوشى آن را انجام دهند. ولى از آنجا که گاهى شرائط فوق العاده اى پیش مى آید که انسان مجبور مى شود در کارهاى نیک از روش نجوا استفاده کند این استثناء مکرر در قرآن آمده است. در سوره مجادله آیه ۹ مى خوانیم: 🔹یا أَیُّهَا الَّذِیْنَ آمَنُوا اِذا تَناجَیْتُمْ فَلا تَتَناجَوا بِالإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ مَعْصِیَةِ الرَّسُولِ وَ تَناجَوا بِالْبِرِّ وَ التَّقْوى: اى کسانى که ایمان آورده اید هنگامى که نجوا مى کنید براى گناه، ستم و نافرمانى پیامبر(صلى الله علیه وآله) نجوا نکنید و تنها براى کار نیک و پرهیزکارى نجوا داشته باشید . 🔹اساساً نجوا اگر در حضور جمعیت انجام پذیرد، سوء ظن افراد را بر مى انگیزد، و گاهى حتى در میان دوستان ایجاد بدبینى مى کند، به همین دلیل، بهتر است جز در موارد ضرورت از این موضوع استفاده نشود و فلسفه حکم مزبور در قرآن نیز همین است. ✔️البته گاهى حفظ آبروى انسانى ایجاب مى کند از نجوا استفاده شود، و از جمله کمک هاى مالى است که در آیه فوق به عنوان صدقه از آن یاد شده است. و یا امر به معروف کردن که گاهى اگر آشکارا گفته شود، طرف، در برابر جمعیت شرمنده مى شود، و شاید به همین علت از پذیرش آن امتناع ورزد و مقاومت کند، که در آیه فوق از آن تعبیر به معروف شده است. و یا در موارد اصلاح بین مردم که گاهى آشکارا گفتن مسائل، جلو اصلاح را مى گیرد، و باید با هر کدام از طرفین دعوا جداگانه و به صورت نجوا صحبت شود تا نقشه اصلاحى پیاده گردد. در این سه مورد و آنچه مانند آن است، ضرورت اقتضاء مى کند کار مثبت در زیر چتر نجوا قرار گیرد. ✅قابل توجه این که: موارد سه گانه فوق، همه در عنوان صدقه مندرج است; زیرا آن کس که امر به معروف مى کند، زکات علم مى پردازد و آن کس که اصلاح ذات البین مى نماید زکات نفوذ و حیثیت خود را در میان مردم اداء مى کند، چنان که از على(علیه السلام) نقل شده: اِنَّ اللّهَ فَرَضَ عَلَیْکُمْ زَکاةَ جاهِکُمْ کَما فَرَضَ عَلَیْکُمْ زَکاةَ ما مَلَکَتْ أَیْدِیْکُمْ: خداوند بر شما واجب کرده است زکات نفوذ و حیثیت اجتماعى خود را بپردازید، همان طور که بر شما واجب کرده زکات مال خود را بدهید . 💡و از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نقل شده که به ابو ایوب فرمود: أَلا أَدُلُّکَ عَلى صَدَقَة یُحِبُّهَا اللّهُ وَ رَسُولُهُ تُصْلِحُ بَیْنَ النّاسِ اِذا تَفاسَدُوا وَ تَقْرُبُ بَیْنَهُمْ اِذا تَباعَدُوا: آیا نمى خواهى تو را از صدقه اى آگاه کنم که خدا و پیامبرش آن را دوست مى دارند: هنگامى که مردم با یکدیگر دشمن شوند آنها را اصلاح ده و زمانى که از هم دور گردند آنها را به هم نزدیک کن. 🔹پایان تفسیر آیه(۱۱۴)🔹

🔹ادامه شرح خطبه(۱۸) بخش اول🔹 بايد توجّه داشت که اجتهاد دو معناى مختلف دارد که اگر دقيقاً به آن توجّه نشود سرچشمه اشتباهات فراوانى مى گردد: معناى اوّل اجتهاد که آن را اجتهاد عام مى ناميم عبارت از استنباط و استفاده احکام از کتاب و سنّت و ساير ادّله شرعيه است. اين چيزى است که تمام علماى شيعه نيز به آن قائل هستند و اگر اخباريين آن را به زبان، انکار مى کنند در عمل پذيرفته اند، زيرا بزرگان «اخباريين» نيز براى اثبات احکام شرع به «کتاب و سنّت» استدلال مى کنند و احکام عام و خاص و مطلق و مقيّد و امثال آن را رعايت مى نمايند. معناى دوّم اجتهاد که آن را اجتهاد خاص مى ناميم آن است که در مسائلى که نصّى وارد نشده، يعنى آيه اى و روايتى وجود ندارد، متوسّل به قانونگذارى مى شوند و با در نظر گرفتن مصالح و مفاسد و اشباه و نظاير، حکمى براى آن قائل مى شوند. اين روش مخصوص به جمع کثيرى از علماى اهل سنّت است و آن را اجتهاد و عمل به رأى مى نامند و اين که گفتيم در ميان علماى شيعه مطلقاً وجود ندارد به خاطر آن است که احاديث امام معصوم به قدر کافى در اختيار دارند و موارد عدم نص بسيار کم است و نيازى به اجتهاد به معناى دوّم و قانونگذارى نيست; چرا که در اين گونه موارد نيز از قواعد کليّه و به اصطلاح «اصول لفظيّه» و «عمليّه» حکم مسأله را روشن مى سازند. عجب اين که جمعى از دانشمندان اهل سنّت معتقدند در مواردى که نص وجود ندارد، در واقع هيچ حکمى وضع نشده است (مالا نَصَّ فيه لا حکم فيه) و اين وظيفه دانشمندان است که براى اين گونه موارد قانونى وضع کنند (توجّه به اين موضوع براى فهم دقيق فرازهاى آينده اين خطبه ضرورت دارد) و اين همان چيزى است که با کامل بودند شريعت به هيچ وجه سازگار نيست. 4ـ هنگامى که حقّ قانونگذارى در «ما لا نصّ فيه» به فقيه داده شود از آن جا که عدد فقها بى شمار است و هر کدام اختيار قانونگذارى به آنها داده شده، و حتّى الزامى نيست که شورايى تشکيل شود و شورا حکم واحدى را تصويب نمايد، طبيعتاً آراى مختلف و گاه ضدّ و نقيض در يک مسأله پيدا مى شود و در اين جا بن بست مهمّ ديگرى ظاهر مى شود و آن اين که آيا همه اين آراى مختلف را مى توان به عنوان حکم الله پذيرفت. يا يکى بر حق است و بقيّه باطل است؟ و از آن جا که تفاوتى در ميان اين آرا ظاهراً وجود ندارد چون همه مولود افکار دانشمندان است; و در واقع حکم الهى معيّنى نيز موجود نيست که مقياس درست يا نادرست بودن اين آرا شود، ناچار دست به سوى عقيده تصويب دراز کردند يا به تعبير بهتر در درّه تصويب سقوط کردند و گفتند همه اين آرا حکم واقعى الهى است! به خصوص اين که معتقد به عدالت صحابه و احياناً عدم خطاى آنها در رأى بودند و به اين ترتيب براى موضوع و احد احکام متعدّدى به تعداد آراى مجتهدين وجود داشت که همه، حکم واقعى الهى محسوب مى شد. آنها معتقد بودند هنگامى که مسأله تصميم گيرى درباره خلافت با آن همه اهميّتش به امّت و اهل حلّ و عقد (دانشمندان) واگذار شده است مانعى ندارد که حقّ قانونگذارى در مسائل فرعيّه که در آن نصّى وارد نشده، به دانشمندان واگذار گردد. به اين ترتيب عقيده تصويب با تمام پيامدهاى دردناک و خطرناکش در ميان جماعتى از مسلمين به خاطر فراموش کردن توصيه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) در حديث «ثقلين» پيدا شد. 5ـ بسته شدن باب اجتهاد: اين مسأله سبب شد که آرا و عقايد گوناگون و بسيار مختلف و متضاد در جامعه اسلامى و در ميان فقها به سرعت رشد کند و شکل وحشتناکى به خود بگيرد و سبب تزلزل توده مردم در مسائل دينى گردد و زبان دشمنان را نسبت به مسلمين و احکام اسلامى بگشايد. اين جا بود که گروهى از دانشمندان دست به کار شدند و براى پايان دادن به اين وضع اسف انگيز دست به کار زشت ديگرى زدند و آن بستن باب اجتهاد بود. گفتند تا همين جا کافى است و ديگر کسى حقّ اجتهاد کردن ندارد! و چون مردم به فرقه هاى مختلفى در احکام شرعى تقسيم شده بودند و هر گروهى پيرو دانشمندى بود، چهار تن از اين فقها را که پيروان بيشترى داشتند (ابوحنيفه، مالک، محمد بن ادريس شافعى و احمد حنبل) را برگزيدند و همه مردم را ملزم کردند که از يکى از اين چهار نفر پيروى کنند و خطّ بطلان بر بقيّه آرا و عقايد کشيدند تا جلوى پراکندگى و انشعاب بيشتر گرفته شود; در حالى که هيچ دليلى در کتاب و سنّت نسبت به اين چهار پيشوا وجود نداشت و آنها هيچ امتيازى بر ديگران نداشتند جز اين که پيروان بيشترى داشتند، و نه هيچ دليلى بر بسته شدن باب اجتهاد و منحصر بودند اين حق به گروه خاص و زمان خاصّى وجود داشت! همان گونه که در «خطبه 16» اميرمؤمنان آمده بود: خطاها و گناهان مرکبهاى سرکشى هستند که انسان را پيوسته از يک وادى خطرناک به وادى خطرناک ديگرى مى افکنند. آنها نيز بر اثر اشتباه روز اوّل، پشت سر هم گرفتار اشتباهات ديگر شدند و اين اشتباهات، زنجيروار همچنان ادامه دارد.... @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ #خاطرات_امیر_المومنین_علیه_السلام ✍🏻 باز نویسی تاریخ زندگی امیرمؤمنان علی (علیه السلام) به صورت داستانی از زبان ایشان 📃 قسمت هفتاد و دوم ❇️ سخنرانی در میان لشکر کوفه 🔻[ با عزل ابوموسی اشعری، مردم کوفه یکدل و متحد به یاری من شتافتند و در منزل ذی‌قار بود که لشکریان کوفه به جمع ما پیوستند. در جمع آنها حضور یافتم و برایشان سخنرانی کردم: ] ❇️ تعریف و تمجید از اهل کوفه 🔻ای مردم کوفه، شما در میان مسلمانان گرامی‌ترین هستید و در ارزش‌ها میانه‌روترین و در رفتار عادل‌ترین. سهمی که شما در اسلام دارید، برترین سهم است و در شایستگی و توانایی‌ها از بهترین عرب به شمار می‌روید. شما شدیدترین محبت و مودت را به رسول خدا و اهل بیتش دارید. من امروز با اعتماد به خدا و اطمینان از یاری شما به سراغ شما آمده‌ام؛ زیرا از فداکاری و جان‌فشانی شما اطلاع دارم. از آن طرف، طلحه و زبیر پیمان شکستند، از پیروی من خودداری کردند، برای فتنه‌انگیزی به عایشه روی آورده، او را از خانه و دیارش بیرون آوردند و به بصره کشاندند، اراذل و اوباش بصره را به صف کردند و گمراهشان ساختند. البته به من خبر رسیده است که مردمان بافضیلت و متدین بصره از پیمان شکنان فاصله گرفته و تن به فرمان آنها نداده‌اند و از رفتار طلحه و زبیر ناراحت بوده و حضور آنها را خوش نداشته‌اند. 🔻[ اهل کوفه در پاسخ من گفتند: ما یاران تو و لشکریان تو برای رویارویی با دشمنان تو آماده هستیم و اگر ما را به مقابله با چند برابر اینان فراخوانی، با جان و دل می‌پذیریم و انجام آن را به حساب خدا می‌گذاریم و امید سعادت در آن داریم. از آن‌ها تشکر و قدردانی کردم و به سخنانم ادامه دادم: ] 🔻ای جماعت مسلمانان، شما خوب می‌دانید که طلحه و زبیر از روی رضا و رغبت و با کمال میل با من بیعت کردند. پس از آن، از من اجازه انجام عمره خواستند و من به آنها اجازه دادم. پس به بصره رفتند و مسلمانان را کشتند و کارهای زشتی انجام دادند. 🔻بار خدایا! این دو از من بریدند، به من ستم کردند، بیعت با مرا شکستند و مردم را علیه من شوراندند. پس هر گره‌ای که آنان ایجاد کرده‌اند، بگشا و هر مکری را که اندیشیده‌اند، به نتیجه نرسان و بدی کردارشان را به ایشان بازگردان. ❇️ ملاقات با اویس قرنی 🔻[ در منزل ذی‌قار بود که به اطرافیان گفتم: ] از سمت کوفه هزار مرد بدون کم و زیاد می‌آیند و به شرط جان و ایستادن تا پای مرگ با من بیعت می‌کنند! 🔻[ ابن عباس از این خبر نگران بود که مبادا تعدادشان کم و زیاد شود و مردم مردد شوند‌. سرانجام گروهی که گفته بودم رسید د ابن عباس شمارش کرد و دید یک نفر کم شده است. بر نگرانی‌اش افزوده شد تا اینکه نفر هزارم نیز رسید. او اویس‌قرنی بود که به من گفت: دست خود را بده تا با تو بیعت کنم. پرسیدم: ] 🔻بر چه چیز با من بیعت می‌کنی؟ [ گفت: بر اطاعت از سخنان تو و پیروی از دستورهای تو و جنگیدن در رکاب تو، تا آنکه به شهادت برسم یا اینکه خداوند فتح و پیروزی را نصیب تو کند. نامش را پرسیدم، گفت: اویس‌قرنی هستم. وقتی نامش را شنیدم، گفتم: ] 🔻الله اکبر! حبیب من رسول خدا صلی الله علیه و آله به من خبر داده بود که مردی از امت او را درک خواهم کرد که او را اویس قرنی می‌گویند، او از حزب خدا و رسول اوست، مرگش شهادت خواهد بود و جماعت بسیاری، به اندازه دو قبیله ربیعه و مضر، را شفاعت خواهد کرد. 📚منابع: ۱. الارشاد، ج۱، ص۲۴۹ ۲. الجمل، ص۲۶۶ ۳. شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۱۸۸ ۴. اعلام الوری، ص۱۷۰ ۵. الصراط المستقیم، ج۱، ص۱۰۶ 📗 علی علیه السلام از زبان علی علیه السلام ↩️ ادامه دارد... #نهج_البلاغه #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی @Nahjolbalaghe2

✅ #نمی_از_دریای #فضایل_امیرالمومنین_علیه_السلام 💠 بخشش شمشیر 🔵 #فضیلت_16 🌿 کرم امیرالمؤمنین (علیه السلام) در هدیه کردن شمشیر خود در حین مبارزه با کافر 📚 منبع : کتاب القطرة ج1ص 348 ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌┅•═༅𖣔✾‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌🌹✾‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌𖣔༅═•‏‏┅‏ @Nahjolbalaghe2 ‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‎‌‌┅•═༅𖣔✾‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌🌹✾‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌𖣔༅═•‏‏┅‏