به من خیره شوید، مرا تحقیر کنید، با نگاهتان مرا خُرد کنید. مگر اولین بارتان است؟ مگر اولین بار است که به افکار می‌خندید و روی اعتقاداتم پا می‌گذارید؟ ناله‌ی من از فقر است، از حسرت چیزهایی که دیگران دارند و من ندارم. ناله‌ی من از عشق است، که باعث شد پدر و مادرم اول به هم برسند و حالا خشمشان را سر من خالی کنند. ناله‌ی من از مرگ است، که افرادی که دوست دارند خود را می‌کشند و غم برای مل می‌گذارند. ناله‌ی من از جهل است، که آدمیان هر آنچه می‌بینند انجام می‌دهند و هر کاری می‌خواهند می‌کنند و در آخر غصه‌ی جهان نابود شده‌ی خویش را می‌خورند. ناله‌ی من از خودم است، که مثل دیگران نیستم.

به شور و شوق شب قبل از عروسی قسم، که غم بعد از آن بیشتر است. به دقایقی که می‌روند قسم، که هیچ‌چیز همیشگی نیست.

و تو چه می‌دانی از غم انتظار یک مادر و درد دوری یک پسر، تو نمی‌دانی که جنگ راه می‌اندازی. فرشتگان ساخته می‌شوند و فرشتگان حقیقی‌تر آن‌ها را می‌سازند، فرشتگان الهی فقط تجسمی از آنان هستند.

می‌خوام داستان بغض ها رو تعریف کنم.

گریه خیلی قلدره، بزرگ و قوی به خاطر همین اجازه نمی‌ده بغض از گلو بالاتر بیاد و خودشو روی صورت نشون میده.

بغض هم مدام به گلو مشت می‌زنه تا بیرون بیاد، اما هر دفعه بغض یک جوره

بغض پسری که شکست عشقی می‌خوره چون دختره از خودش پولدار تره، یه جوره.

بغض مادری که بچش رو خودش می‌ذاره تو خاک یه جوره.

بغض اون ورزشکاری که فقط یک گل با پیروزی فاصله داشت یه جوره.

بغض نویسنده‌ای که خودش رو داخل نوشته‌هاش دیگه پیدا نمی‌کنه یه جوره.

ما هزار نوع بغض داریم، اما حقیقت اینه همشون یکین، فقط از فرط فشار، هر بار یک جور به گلو مشت می‌زنن و تقلا می‌کنن.