عهههه ۳۰ تا شدیممم

عهههه صاحب نیکتوفیلیا ۳۰ تاییمون کرددد

به قول نِد توی کتاب ماه بر فراز مانیفست، زنده باد شب...)

فریاد بزن، آدمی نیاز به فریاد زدن دارد. تا خودش را از خشم، غم، شوق و هزاران احساس که نامی ندارند، رها سازد. پس با رعد و برق همراه شو و فریاد بزن، سپس بر روی زانو‌های خود زیر اشک‌های آسمان که باران نام دارند، گریه کن. چون این تنها راه زنده ماندن در جهان پر از رنج است.

عشق من، از وقتی نامه‌ات به دستم رسید سر از پا نمی‌شناسم. خدای من... یعنی واقعا پسر دار شدم؟ الان یک پدرم؟ باورم نمی‌شود، گویی همین دیروز بود که به من گفتی داخل رحمت فرشته تشکیل شده است و حالا می‌گویی فرشته را بغل کردی؟ اما... کاش نمی‌گفتی، حالا دیگر چگونه میان این سربازان بجنگم؟ چه کسی را در آغوش بگیرم و کجا فریاد بزنم پدر شده‌ام؟ تنها دلیلی که می‌توانم دوری را تحمل کنم این است که تک‌تک آلمانی‌ها را با دست خویش به قتل برسانم، تا که وقتی پسرمان بزرگ شد، دنیا درون صلح فرو رفته باشد. در نامه بعدی بگو نام پسرمان را چه گذاشتی. پدر فرزندت (خدای من چه حس خوبی دارد)، فلیکس

و تنها پناهم، زمانی که جهان قلبم را در مشت خود می‌فشرد و من از شدت اندوه خواهان فریاد بودم، کتاب‌ها بودند. کلمات بر روی زخم‌هایم مرحم می‌گذاشتند و من با رفتن به درون جهانی دیگر، جهان خودم را فراموش می‌کرد. چرا کتاب می‌خوانی؟ پاسخی ندارم، تو هیچگاه درک نخواهی کرد...