و با کلی آدم مختلف آشنا میشیم

اما شده هممون به جایی برسیم که بگیم خب که چی؟ چرا؟ چرا زندگی می‌کنیم چرت وجود داریم چرا ادامه میدیم؟ به چی دل خوش کردیم؟

خب... بستگی داره به زندگی چجوری نگاه کنید.

توی شهر خرس یه پیتر به رامونا میگه:《ما به چی این هاکی چسبیدیم؟ وقتی از بین تمام لحظات سخت و غمناکش بهمون یه شادی کوچولو میده و ما مثل با ارزشترین چیز ازش استفاده می‌کنیم.》

رامونا هم میگه:《مگه زندگی به جز همین لحظات غم و شادیه؟ که کنار هم چسبیدن؟》

و من با استخون‌هام باهاش موافقم.

به نظرم، باید جوری درس بخونیم، جوری کار کنیم که بتونیم زندگی رو با راحتی بگذرونیم.

خب گایز ویدار گیف‌هایی که به عنوان ادامه دادن رسالت راوی فرستاده بودم پاک کرد پسسسس شب خوش قهر قهر

نه بیشتر، نه کمتر. و جوری تفریح کنیم که هیچوقت به اون حس <چرا وجود داریم> نرسیم.

😐 وسط حرف عمیق

و یادمون نره این وسطا با هر اعتقادی، یه خدایی هست، و سعی کنیم بین زندگی دنیوی‌مون به اونم فکر کنیم و برسیم.

چون هر چی بیشتر به زندگی پس از مرگ و خدا فکر کنیم، بیشتر یاد می‌گیریم زندگی کنیم، باور کنید، انگاری خدا میگه: حالا که فهمیدی داستان چیه، امتحانتو پاس کردی، شاگرد خوبی شدی، منم کمکت می‌کنم این سال تحصیلی رو (زندگی رو) رد کنی.