نامهی فرماندهی یگان (چند هفته بعد)
فرماندهی گردان دوم، لشکر ۳ پیادهنظام
فرانسه، اوت ۱۹۴۴
خانم اِستِین گرامی،
به عنوان فرماندهی گروهبان فلیکس اِستِین، وظیفهی خود میدانم که اندوه عمیق خود و یگان تحت امرم را ابراز کنم. همسرتان در روز ۱۴ ژوئیه، در جریان حمله دشمن به بیمارستان صحرایی با وجود نابینایی خود تا آخرین لحظه ایستادگی کرد، اما متاسفانه پس از بمباران و به کما رفتن، کمی نگذشت که درگذشت.
مرگ شجاعانه همسر شما، تأثیری عمیق بر همهی سربازان گذاشت.
ما به شجاعت و شخصیت او افتخار میکنیم و هرگز یادش را فراموش نخواهیم کرد. وسایل شخصی او به زودی از طریق وزارت جنگ برایتان ارسال خواهد شد.
با احترام و اندوه،
امضاء
سرهنگ ماندارین
فرمانده گردان دوم
در صلح، پسران پدران خود را دفن میکنند. در جنگ، پدران پسران خود را دفن میکنند.
هرودوت
باید بگم که نامههای امروز، شبیه سازی نامههای واقعی هستن که زمان جنگ جهانی دوم برای اطلاع مرگ به خانوادههای سربازان میفرستادند.
اینجوری که اول یه تلگراف سرد و کوتاه، بعدش نامهی پر جزئیات تر و در آخر نامه از یه فرمانده یا سرتیپ و ... که احساس بیشتری توش هست.
اینو نوشتم که بگم جنگ همینقدر دردناکه، در طول تاریخ خیلی جنگها اتفاق افتاده، و همش بازی سیاسته.
فرقی نداره، در آخر خونهها ویران میشن، سربازها میمیرن، کودکها بی پدر و مادرها بی پسر میشن.