به قول نِد توی کتاب ماه بر فراز مانیفست، زنده باد شب...)

امروز دوباره عاشق بسکتبال شدم

خدای من این ورزش بهترینه

هر دفعه که توپ میره تو حلقه و چلق صدا میده،

هر دفعه توپ حریف رو می‌زنی تو اوت،

هر دفعه پاس به یارت میرسه،

هر دفعه پنالتیت، گل میشه،

هر دفعه با حرکتای خفن، دفاع رو رد می‌کنی

روحت پرواز می‌کنه

میری روی ابرا، حس می‌کنی شکست‌ناپذیری، که جاودانه‌ای

این ورزش از کسایی شروع شد که هیچوقت عدالت راجع بهشون بر قرار نشد، از دل سیاهپوست‌های آمریکا، حالا یه راه فراری یه راه آزادی یه راه برای اینکه میون مشغله های زندگی، حس خلوص کنی.

یه توپ نارنجیه که باید بره توی حلقه. همین. و سر همین یک ذره کار، چه اشک‌ها که ریخته نشد، چه فریاد های شوقی که زده نشد، چه زندگی‌هایی که نابود، یا ساخته نشد.