بعد منی که از اول تصمیم نداشتم بکشمش (خدایی به قیافه ی من اون لحظه میومد بخوام اون عنکبوت بی آزار ترسناک رو بکشم؟)

هیچی دیگه وقت نشد بگم اون دستمال رو به چه علت برداشتم(پشت هر کار دخترخونده ی ایزد خرد و عقل و دانش، یه دلیل و استدلالی هست ولی یه جاهایی این دختر خودشو خسته نمیکنه که واسه همه توضیح بده_لبخند بسیار ملیح و عاقل اندر سفیه_)

لبخندی ملیح تر از این مد نظرمه. بدانید!

حالا من اون لحظه: نهههه من نمیخوام بکشمش و بعد از تارش برداشتمش و بردم(بدون دستمال) گذاشتمش بیرون کلاس

(میخواستم به آغوش و دامان طبیعت برش گردونم اما نشدددققققنثمثمنزنی)

چون وسط راه در واقع اخر راه، بیرون کلاس افتاد یا شاید خودش، خودشو انداخت و منم میخواستم فوتش بزنم که دیگه دوستان از داخل کلاس گفتن خوبه و... . منم با خودم گفتم خودش راهشو پیدا میکنه!

و این بود پایان داستان عنکبوت ما(و قهرمان داستان، من😨)

آره همه پیاما رو فور کردم چون باحال بودن😆

فقط عکسا که برای نوشته گذاشته بود😅

میگم کتابخون فکر کنم الان اقدام کنی می تونی به عنوان ابر قهرمان جدید تو انتقام جویان بعدی نه بعدیش (جنگ های پنهان؟ نمیدونم...) بازی کنیا. برو تست بده🤣🤣

ولی از من به تو نصیحت اصلا سمت دی‌سی نرو مگر فیلم های جیمز گان😁 *با احترام به طرفدار های دی‌سی*

به قول نِد توی کتاب ماه بر فراز مانیفست، زنده باد شب...)