بنواز فرزندم بنواز که نواختن نه جنگ می اندازد ، نه قحطی می آورد، نه زن و بچه می‌کشد، نه خانه ویران می کند و نه سلامتی می گیرد. بنواز که نواختن تنها کاریست که جهان را مشوش نمی‌کند #ویدار

ما صورتمان را رنگ می‌کنیم و با همدیگر درون سالن خالی تئاتر، رومئو و ژولیت بازی می‌کنیم. ما چشم‌هایمان را می‌بندیم و تو مرا درون صدای باران و تاریکی می‌بوسی، ما نخواهیم مُرد. و آنگاه است که حضار دست می‌زنند، شاید اشتباه کرده بودم، سالن خالی نبود

و همه چیز راجع به دست‌ها بود. جهان با دو دست شروع شد. عشق با دو دست ادامه یافت. و زندگی با جدا شدن دو دست پایان یافت.

شاید هم راجع به چشم‌ها بود، آینه‌های روح که هیچگاه نمی‌شد فهمید چه نشان می‌دهند. دروغ است که چشم‌ها دروغ نمی‌گویند. چشم‌ها می‌گویند ما شادیم اما آن‌ها اشک شوق نیستند، چشم‌ها می‌گویند ما خشمگینیم، اما این احساس غم نام دارد.

به هر حال من فکر می‌کنم همه چیز درباره قلب است. اون بی وقفه می‌تپد، خون پمپاژ می‌کند و تنها چیزی است که شاید واقعا، به فکر وجودت باشد. بر عکس مغز که فکر می‌کنم، سیاستمدار است.

ایستگاه34 هم همسایه‌مون شددد🥳

هم‌تیمی های [شماره"۱"] : بازیکن شماره ۲. ایستگاه34 بازیکن شماره ۳. اژدها سواران کتابخوان بازیکن شماره ۴. نهان فاذر بازیکن شماره ۵. اردوگاه دورگه‌ها شعبه سوگورو بازیکن شماره ۶. کلمات ستاره‌ای:) بازیکن شماره۷. عمارت ریدل