همینا رو از من پذیرا باشید🙏😞 با تشکر از هیچکس و استلا

به قول نِد توی کتاب ماه بر فراز مانیفست، زنده باد شب...)

می‌دونید چیه؟ کور شود ذوق آنکس که کور کرد ذوق دگر را...)

می‌دونید چیه؟ بیچاره آن موجوداتی که اشرف مخلوقاتش کسی مانند من باشد...)

می‌دونید چیه؟ امید آخرین دفاع انسان در برابر دنیاست. وای به آن روز که امید نابود گشت...)

یه روزی هم به خودت میای و می‌بینی اون دوستایی که باهاشون قطع رابطه و دعوا کردی الان دارن جلوت با همیدیگه راه می‌رن. اونجاست که از خودت می‌پرسی تقصیر کی بود واقعا؟ نکنه تقصیر من بوده باشه؟

اون روز به تمام دوستی‌هایی که نابود شدن فکر می‌کنی و نقش خودت رو می‌بینی. و از این می‌ترسی که اگه مشکل از منه پس قراره تا ابد تنها بمونم؟ درد اونجاست که می‌فهمی آره. درد اونجاست که می‌فهمی تو قرار نیست مثل بقیه باشی تو قراره طعم شکست و ناامیدی و مرگ عزیزان و بی پولی یا تنگدستی رو بکشی. درد اونجاست که تو می‌فهمی قرار نیست مثل بقیه باشی قراره بی استعداد و بی هدف بمونی قراره بدون دوست بمونی

درد اونجاست که می‌فهمی قرار نیست پایانت خوش باشه درد اونجاست که می‌فهمی نقش تو توی داستان همون شخصیت فرعیه که اصلا مهم نیست و کسی اسمشو یادش نمی‌مونه

من نویسنده‌ام یعنی سعی می‌کنم نویسنده باشم، هر چقدر هم چرت و پرت و پر نقص بنویسم هر چقدر هم که بی معنی و خام بنویسم، ولی اگه تو اینا رو درک کردی یعنی من نوینسده خوبیم

چون موفق شدم هر چی دیدم و حس کردم و شنیدم رو جوری بنویسم که تو یاد خاطره‌ای، صحنه‌ای، دردی، شکستی و یا خودت بیوفتی. مهم نیست اینارو تجربه کردم یا نه فقط مهمه که تو تجربه کردی و الان با حس درک شدگی داری غصه می‌خوری