📪 پیام جدید آخه توی چنل منم یه ساریف هست #دایگو ~~~~ نمیدونم والا

هیچکس، تو بفرست من باید برم، برگشتم می‌ذارم. ببخشید.💔🙏🙏

گَلِندور، سال ها قبل صدایی آرام و گوش نواز، نجوا کرد: بخواب عزیزم. دیرم شده. کودک لجبازانه گفت: آخه چرا نمیتونم بیام، بابایی؟ مرد لبخندی زد و خطوط نقش بسته بر چهره اش، درخشید. آرام خم شد و در گوش پسرش گفت: اگه الان بخوابی قول میدم وقتی بزرگتر شدی با خودم ببرمت. موهای بلندش، مانند رودی نقره گون بر شانه هایش سرازیر شد. روشنی موهایش با سیاهی لباس بی نقصش، کاملا در تضاد بود. کودک روی تختش نشست و به چشم های خاکستری پدرش خیره شد. سرش را کج کرد و با دلخوری گفت: بچه های کوچیک تر از من هم اونجا هستن. منم دلم میخواد بیام ببینم. مرد با قاطعیت گفت: فعلا نه. سپس پوزخندی زد و با شیطنت به چشم های پسرش خیره شد: بیخیال. میدونم برای چی میخوای بیای. دوباره با حالتی موقرانه و بی نقص ایستاد و نیزه اش را در دست فشرد. قدمی به سمت در اتاق برداشت و آماده ی رفتن شد. گفت: حکم صادر شده. ببخششی در کار نیست. پسر سرش را به دیوار تکیه داد و زانو هایش را در آغوش گرفت. در خودش جمع شد و با صدایی کم جان پرسید: ولی.. نمیشه اعدامش نکنید؟ آخه.. اون خیلی درد میکشه. پدرش مکثی کرد. برگشت و به پسرش خیره شد و با ملایمت گفت: آره درد میکشه ولی مستحق شه. عدالت همیشه اونجوری که فکر میکنی نیست. گاهی دردناکه. گاهی بی رحمانه. ولی به هر حال اون داره تاوان عذابی رو که به مردم بی گناه تحمیل کرده، پس میده. پسر پرسید: ولی.. پس چرا کسی خود ایزد عذاب رو مجازات نمیکنه؟ مرد آهی کشید و چشم هایش را روی هم فشرد. آهسته کنار تخت پسرش زانو زد و نیزه اش را زمین گذاشت. هرچند آرام آن را رها کرد ولی باز هم صدای بم فلز در اتاق طنین انداخت. نفس عمیقی کشید و دستی به موهای کوتاه و نقره ای فرزندش کشید. به چشم های طلایی و بی همتای او خیره شد و لبخندی تلخ بر چهره اش نشست. چشم های پسر درست همانند چشم های همسرش بود. خطوط خاکستری نقش بشته بر چهره ی فرزندش را نوازش کرد و آرام گفت: پسرم، درد همیشه بد نیست. مکثی کرد و سپس با صدایی خوش آوا گفت: اگه برات یه داستان بگم، قول میدی زود بخوابی؟ برقی در چشم های پسر درخشید و لبخندی دلنشین بر چهره اش نشست. آهسته سر تکان داد و دراز کشید. پدرش دستی به سر او کشید و اینگونه آغاز کرد: صد ها سال پیش، پادشاهی زندگی میکرد. مردی طماع، ظالم و بی شرافت. اون هیچ همسر و فرزندی نداشت و هیچ کس جز خودش براش مهم نبود. سال ها زندگیش رو به ستم گذروند و زندگی های بسیاری از مردمش رو ویران کرد. تا روزی که فرصتش تموم شد و نوری طلایی، نمایانگر این بود. ایزد عدالت. اون دیگه نمیتونست ساکت بمونه و مجازاتی سخت برای پادشاه در نظر گرفت. پادشاه وعده داد تموم اموالش رو صرف بازسازی زندگی هایی خواهد کرد که خودخواهانه نابود کرده بود. ولی صبر ایزد تموم شده بود و حکمش تغییر ناپذیر. حتی التماس های پادشاه برای بخشش هم هیچ چیز رو تغییر نداد. ایزد تموم اموالش رو سوزوند ولی این در مقابل مجازات اصلی هیچی نبود. ایزد، یه دست اونو قطع کرد و دردی بی پایان به جونش انداخت. سرانجام مجازات که به پایان رسید، ایزد ناپدید شد. پادشاه به درگاهش التماس کرد ولی ایزد بهش گوش نمیداد. حالا دیگه هیچ چیز بجز دردی وصف ناشدنی نداشت. مردم سرزمینش از فرصت استفاده کرده و شورش کردند. پادشاه به سرزمینی دور تبعید و زندگی فلاکت باری رو متحمل شد. اون برای اولین بار تو زندگی پر زرق و برقش طعم درد ابدی و گرسنگی رو چشیده بود. #هیچکس

روز ها به سختی میگذشت و به این نتیجه رسید که هیچ راهی براش نمونده. افسانه ای قدیمی تنها امیدش بود. افسانه ی معبد وُرلاک. افسانه ای که میگفت هرکسی با رفتن به اونجا، میتونست شایستگی خودش رو به ایزدان اثبات کنه و لطف اونا شامل حالش بشه. ولی رفتن به اونجا اصلا کار ساده ای نبود. بخصوص برای اون که یک دست بیشتر نداشت و درد مجازاتش روز به روز بیشتر میشد. به هر حال تصمیمش رو گرفت و سفرش رو آغاز کرد. باید به هر قیمتی که شده به اون معبد میرفت. از دریا ها و بیابان ها گذشت. از قاتلان و غارتگران فرار کرد. از طوفان ها و باران عذاب جون به در برد. تمام این سختی هارو تحمل کرد تا بالاخره به کوه رسید. کوهی که معبد ورلاک بر قله ی آن بنا شده بود. نفس عمیقی کشید. تمام بدنش درد میکرد و به شدت خسته بود. ولی با این حال تمام توانش رو به کار گرفت و به راهش ادامه داد. باید از کوه صعود میکرد. با اینکه با یک دست و با آن درد جانکاه، ناممکن به نظر میرسید ولی او به سختی پیش میرفت. بعد از چند روز، درخشش طلایی معبد رو زیر نور ماه دید. دیگه چیزی نمونده بود. ولی مثل همیشه، همه چیز به این سادگی نبود. تقریبا به معبد رسیده بود که پاش لغزید و به دره سقوط کرد. از اون ارتفاع مرگبار جون به در برد ولی صخره ای پهلوش رو شکافت. بدجور آسیب دیده بود. همون جا روی سنگ های سرد دراز کشید و با چهره ای پر از درد به ماه خیره شد. باورش نمیشد. بعد از اینهمه عذاب و سختی بالاخره به معبد رسیده بود ولی حالا همین جا کارش تموم شده بود. چشم هاش به ماه خیره بود ولی چیزی بجز مرگ و درد نمیدید. منتظر نجوای ایزد مرگ بود، که یه دفعه دره تو نور سرخ غرق شد و سرما و دردی بیشتر به جونش رخنه کرد. چنین نوری فقط یه معنی داشت. ظهور یک ایزد. سرش را بالا گرفت و اونو دید. ایزد عذاب بالای سرش ایستاده بود. لبخندی بی رحمانه بر چهره ی بی نقص و رنگ پریده اش نقش بسته بود و از اون چشم بر نمیداشت. مرد با نفرت به چشم های سرخ او خیره شد. نمیخواست در حضور اون تسلیم شه. نمیخواست ایزدی مثل اون ضعفش رو ببینه. فریادی زد و با تمام توانش بلند شد و به راهش ادامه داد. میدونی؟ میگن صدای فریادش هنوز توی اون دره به گوش میرسه و مسافر هارو وادار میکنه تسلیم نشن. پادشاه تمام راه میدید که ایزد چشم ازش بر نمیداره ولی این رو هم میدید که با هرقدمی که به معبد نزدیک تر میشد، لبخند ایزد کم جان تر میشد. سر انجام به معبد رسید. لبخند، کاملا از چهره ی ایزد رنگ باخت و در نوری سرخ محو شد. حالا مرد کاملا تنها بود. ایزد رفته بود. درهای معبد باز شدن و مجسمه هایی طلایی، تبر هاشونو به زمین کوبیدن و با احترام در مقابلش زانو زدن. لحظه ای که اولین قدم رو در معبد برداشت، جونی دوباره گرفت. احساس کرد زخم پهلوش بسته میشه و گرما به وجودش میخزه. اون از مرگ نجات پیدا کرده بود. در مقابل نام حک شده ی ایزدان بر دیواره ها، به زانو در اومد و ازشون تکر کرد. و بعد از اون به ایزدان التماس کرد بهش یه فرصت دوباره بدن. در همون لحظه نوری در فضای معبد پیچید و لحظه ای دید چشم هاشو گرفت. با حیرت سرش رو بالا برد و ایزد عذاب رو دید. ولی او اینبار تنها نبود. ایزد عدالت در کنارش ایستاده بود. مرد دوباره سرش رو پایین انداخت. ایزدان به مرد دستی از طلا بخشیدن و بهش فرصت دادن تا شایستگی خودش رو به ایزدان اثبات کنه. ولی درد دست طلاییش برای یاد آوری عذاب هایی که به مردمش تحمیل کرده بود، تا ابد با او همراه بود. #هیچکس

پادشاه در حضور آن دو ایزد، سوگند یاد کرد که تا آخرین نفس در خدمت ایزدان باشه. سال ها تو معبد موند و به جادوگری و آهنگری مشغول شد تا سر انجام کارشو به پایان رسوند. او هدیه ای فاخر برای ایزدان ساخته بود. پادشاه شمشیر بی مانندی را که ساخته بود، به ایزد عدالت تقدیم کرد. شمشیری که نظیرش تو هیچ سرزمینی نیست. نمادی از مجازات و عدالت. در پایان، پادشاه سال ها تو معبد موند و به مسافران شایسته ی دیگه خوش آمد گفت و سر انجام، در سایه ی لطف ایزدان، تو همون معبد به نجوای ایزد مرگ پاسخ داد. با پایان روایت، صدای زیبای مرد خاموش شد و سکوت به اتاق برگشت. مرد به فرزندش خیره شد. لبخندی زد و باری دیگر سکوت را شکست: میبینی پسرم؟ درد همیشه بد نیست. بعضی وقتا بهت انگیزه میده. قوی ترت میکنه. بهت یاد آوری میکنه تا الان زنده بودی، چه خطا هایی داشتی و اینکه یه روز میمیری و باید خوب زندگی کنی. باید جوری زندگی کنی که وقتی نجوای ایزد مرگ به روحت رسید کمترین پشیمونی رو داشته باشی. پسر که تمام مدت به سقف خیره شده بود، دوباره چشم های طلایی اش را به پدرش دوخت و با حواس پرتی پرسید: پس.. یعنی ایزد عذاب بد نیست؟ پدر لبخندی زد و دستی به صورت او کشید: مردم بخاطر لقبش ازش نفرت دارن و اسمشو شوم میدونن. ولی هیچ کدوم از اینا به این معنی نیست که اون لایق مجازاته. آره بعضی وقتا کارای وحشتناکی انجام داده ولی مگه اکثر ایزدان همینطور نیستن؟ تقریبا همشون در طول تاریخ کارای وحشتناکی انجام دادن ولی مردم بهشون احترام میزارن. عادلانه نیست فقط اونو اینطور قضاوت کنیم. ولی به هر حال مردم بجز لقبش چیزی ازش نمیبینن. حتی ایزدان دیگه. هیچ کس سعی نکرده خود واقعیش رو درک کنه. پسر با اندوه پرسید: هیچ کس؟ پدر گفت: خب.. هیچ کس که نه. یه نفر واقعا درکش میکنه. برادرش، ایزد عدالت. پسر لبخندی زد و گفت: همه به یه نفر نیاز دارن که پیششون باشه و درکشون کنه. اگه همیشه طرد بشن نمیشه برای بد بودن سرزنششون کرد. مرد خندید و گفت: درسته پسرم. مکثی کرد و با لحنی خشک ادامه داد: ولی به هر حال عدالت به این چیزا کاری نداره. اینجور دلایل همیشه برای بخشش ویرانگری کافی نیستن. آشوبگران همیشه مجازات میشن. سپس دستی رو چشم های پسرش کشید و نجوا کرد: هی مگه قرار نبود بخوابی؟ دیگه واقعا دیرم شده. پسر بلند شد و دست هایش را دور گردن پدرش حلقه کرد. مرد چشم هایش را بست و او را به گرمی در آغوشش فشرد. پسر آرام نجوا کرد: ولی ما نمیدونیم واقعا بهشون چی گذشته. اون دلایل همیشه هستن. قول بده سریع انجامش بدی. با کمترین درد. مرد چشم هایش را روی هم فشرد. عدالت واقعا چیز پیچیده ای بود. آرام گفت: قول میدم. پسر کمی از او فاصله گرفت و با دست ظریفش طرح های چهره ی پدرش را دنبال کرد. کاری که همیشه مادرش میکرد. و پسر برای هزارمین بار به او یاد آوری کرد که سخت دلتنگ همسرش است. مرد لب هایش را روی هم فشرد و لبخندی زد. سپس آرام گفت: دیگه باید برم. برخاست و با انتظار به پسرش خیره شد. نیزه اش را در دست گرفت و به زمین کوبید. صدایی بم در اتاق پیچید و خطوط روی نیزه درخشید. نور طلایی بر دیوار ها به رقص در آمد و بر چهره ی رنگ پریده ی پدر سایه انداخت. چشم های پسر با حیرت به مرد خیره شده بود. او پدرش را تحسین میکرد. به سختی از نیزه چشم برداشت و دراز کشید و گفت: خداحافظ بابایی. در صدایش، حیرت، هیجان و اندوه، موج میزد. مرد مقابل در ایستاد. دوباره نگاهی به پسرش انداخت و گفت: خداحافظ. بالاخره در اتاق را پشت سرش بست و نفس عمیقی کشید. پسرش همیشه آرام و مطیع بود ولی هرشب قبل از مراسم ها او را معطل میکرد. انگار میتوانست با این کار جان کسی را نجات دهد. فرزندش هنوز نمیتوانست مجازات های بی رحمانه را بپذیرد. برای او مهم نبود کسی گناهکار است یا نه، در نظر او، همه برای کارهایشان دلایل خودشان را داشتند. شاید هم درست میگفت. ولی نه. او مجری عدالت بود نباید انقدر در عقایدش ضعف نشان میداد. مرد آهی کشید. میدانستید که بعدا باید روی این عقیده ی خام و بچگانه ی پسرش بیشتر کار کند. ولی به راستی آیا این عقیده اشتباه بود؟ مرد از خانه خارج شد و سردی و بی روحی بر چهره اش نشست. جوری که امکان نداشت کسی بفهمد که تا لحظه ای پیش با مهربانی به فرزندش لبخند میزد. با قدم هایی بلند و استوار به سمت میدان پیش رفت. بی خبر از آنکه تمام عقاید و حرف هایش پس از دگرگونی ایزدی، به یکباره ویران شده بود. البته مرد تقصیری نداشت. پس از قرنطینه ی سال های اخیر، اخباری از دنیای بیرون به شهر نمیرسید. او حتی از دگرگونی خبر نداشت. ولی در هر صورت، بی خبری از وقایع حقیقت را عوض نمی کرد. آشوبی در راه بود. «پایان بخش اول» #هیچکس

📪 پیام جدید کلیشه ایه میدونم امیدوار زیاد خسته کننده نباشه شرمنده انقدر طولانی شد #هیچکس #دایگو ~~ دیوونه شدییی؟ معرکه بودددد اون حس اساطیری و افسانه‌ای، و پدر و پسر خیلی گوگولی بودن، مخصوصا پسررر. واقعا نمیدونم چی بگم، عاشقش شدم، اگه کتاب بود موردعلاقم میشد، بی تعارف. من خیلی می‌خوام اگه خودتم دوست داری، ادامش رو بفرستتتت

دیدید چی شد؟ دیشب یادم رفت شب بخیر بفرستم🤦‍♀️

📪 پیام جدید https://eitaa.com/Nummer_ett/829 واقعا ازت ممنونم شرمنده انقدر لحنم خشکه نمیدونم چی باید بگم فقط یه بخش دیگه داره که دارم بازنویسیش میکنم حتما میفرستمش #هیچکس #دایگو ~ کل داستان یه بخش دیگه داره؟ نه بابا اشکال نداره، هر کس یه جوره🙃

📪 پیام جدید ⨀⋉⚯⧫⋔⨁⧉⋏⨀. ⚯⨁⋏⨀⋔⧉… ⋏⨁⧫ ⨀⋏⧉⧫⋔⋉… ⨁⧫ ⋏⨀⧉ ⧉⧫⨀ ⋔⨁⋏ ⧫⋏⨀… ⧉⋔⨀ ⋏⨁⧉ ⧫⋏⧫ ⋏⧉⨁⨀. ⨀⋏⧫⧉⋏⨁ ⨁⋏⋔⨀... #ساریف #دایگو ~~~~ ■》¤●■》《\{}£$♧♡♤¿☆●《《\•○□♤》

📪 پیام جدید خب بخش آخر رو بازنویسی کردم ولی خشونتش یکم بیش از حده... اصلا مناسب نیست #هیچکس #دایگو ~~~~ آمممم، در چه مورد زیاده؟ من... زیاد با خشونت حال نمی‌کنم، با اینکه از ته قلبم دوست دارم بخونم ولی متاسفانه اگه اینطوری باشه ترجیح میدم نخونم. ولی می خوای بفرست، به هر حال بعضیا تو کانال باهاش مشکلی ندارن...

اسپویل برگزیدگان جوان👇👇

📪 پیام جدید خب به نام‌خدا. از انزو تا اخر عمرم متنفرم. چون منطق نداره. آدلینارو بازیچه کرددد. نچسبهههه رافائل خوبه بد. ویولتا مثبته نازهههه ولی بعصی وقتا میرفت رو مخممم. ماجیانو؟! عاشقشممممممممممممممممممممممم. یعنی هنوز که هنوزه اون ملکه من و عشق من گفتناش به آدلینا یادم نمیرهبههثهقخثمقخقخ.😭😭😭 آدلینا قربونش برم من از کوزتم بیشتر سختی کشید😭😭 از میووووو و عشقققققق زهلم گاشماخ میره( بخاطر رابطشون) از اون کاربر آبه که اسمش فعلا یادم نیست خوشم میاد. وای اقا ترننننن. ترننن چقدر تو اوسگولییییی . اینهمه اسکلیت توی یه آدم جا میشه؟! #فاذر حاوی اسپویل است برای دیگران احتمالا. #دایگو