اون روز لبۀ جدول نشسته بودم و به چهرۀ غمدار مردم نگاه میکردم. به این فکر کردم که ما چه مصیبت ها و درد های عجیبی رو باهم گذرونیم. ما چه ملت سخت و صبوری هستیم.

واقعا باید دست این مردم رو بوسید. که همیشه هستن که همیشه حضور دارن که همیشه و همیشه دشمن رو زمین میزنن.

یکی از زشت ترین تصاویر ممکن این مدت پوستر و بک گراند مراسم امشب میدون امام حسین بود. پس تصویر اون سه تا شهید کادر پرواز کو؟ آیا اونها جزو شهدا نبودن؟ بخدا خیلی زشته جداسازی شهدا. من امشب میدون امام حسین نبودم اما بیشتر برنامه رو از تلوزیون دنبال کردم و حتی بین بنرها یک عکس از این سه شهید بزرگوار ارتشی ندیدم.

هیچ فرقی بین شهدا نیست. متوجه بنرهای پنج نفره شهرداری‌ها و بسیج نمیشم. ما هشت شهید دادیم و این اوج بی‌فرهنگیه که از یک نفر یاد کنیم و از یک نفر نه. جان هر کدوم به یک اندازه ارزشمنده و هرکدوم دارای خانواده‌ان. حداقل به احترام خانوادۀ شهدا این رفتارها رو نداشته باشیم.

همین رفتارهای احمقانه و بدون تفکره که باعث میشه رسانه‌های ضدانقلاب و معاند جرعت کنه اسم شهدای کادر پرواز رو طوری به میون بیاره که انگار اونها از سر اجبار رفتن و طوری القا کنه که برانداز جماعت کامنت بزاره «من فقط دلم برای خلبان میسوزه!» با این رفتارها دیگه لازم نیست رسانه‌های اونوری تیتری بزنن یا کاری کنن. خودمون مهر تایید میزنیم به توهماتشون.

اما حقیقتش این است که من برایش یاسین حجازی بودم، متن حیرت‌انگیز و اجرا بی‌نظیر. اما دیدید چه شد؟ بزرگوار آریانفر دوست داشت.

ما چند روزه غصه‌دار پیکرهایی هستیم که یک شب غریبونه روی زمین مونده. بمیرم واسه آقایی که پیکرشون سه روز و سه شب روی ریگ بیابون بود..

حسین جان ! چقدر داغت بزرگ و سنگینه که ما هر مصیبتی میبینیم تداعی یک گوشۀ عاشوراست برامون..

شبیه لایحۀ حجاب و عفاف هستید. پوچ و تو خالی. فقط حرف و حرف و حرف.

امسال خیلی زودتر از محرم مشکی پوش شدیم...

حتما این یادداشت رو از خانم بهرامی عزیز در تلگرام بخونید. https://t.me/Bahrami_Zeinab/4899