نرسیدنی هستی ، چُنان اسرائیلی که به قدس نمیرسد.

غم‌گینم مثل آهنربایی که عاشق قطب‌ هم‌نامش شده !

اینقدم نباش وصال تو این مورد کاملا غیرممکنه درحالی که تو ''غم‌گینم‌''های قبلی امکانش هست.

برای کسی که اهل نوشتنه هیچ‌چیز سخت‌تر از تموم شدن کلماتش نیست ...

يا من هواه اعزهُ و اذلني، كيف السبيل الى وصالك دلني ای که عشقت بزرگت کرد و خوارم کرد بگو چطور به تو برسم ؟

مثل آدمی که همۀ امتحاناشو خراب کرده و دلش نمیخواد چشمش به کارنامه‌ش بیوفته از مرگ میترسم‌.

من تازه دلیل اینکه بعضیا میگن ماه‌رمضون حس ماه‌رمضون نداره رو فهمیدم ؛ چون شبکه پویا ''قصه‌های‌غزاله'' پخش نمیکنه.

آقای برقعی برای امشب هم باز پناه میبرم به این شعرتون.

وقتی امیرالمومنین به شهادت رسیدن و خبرش پیچید که در محراب مسجد ضربت خوردن ، عده‌ای‌ از مردم میگفتن اصلا مگه علی نماز میخوند ؟ - بمیرم برای غُربتت مولا !

الان دوساله که به محض شروع شدن ماه رمضون فرو میرم تو حس‌وحال رنگی و قشنگِ زن‌آقا. دلم میخواد ولو بشم روی تخت ِ توی حیاط خونۀ شاگل ، کتابو بگیرم دستمو زیر نور ماه از سفرِ یک ماهه حاجاقا و خانواده‌ش بخونم ، از افطار با آش رشته‌ای که زن‌آقا بهش میگفت آشِ نمک از بس شور شده‌بود ، از نان پارتی‌های شبونه ، از مهربونی و صداقت مردم روستایی که زن‌آقا هیچ‌وقت اسمشو توی‌ کتاب ننوشت ، از احساسات عمیق و واقعیشون... دلم میخواد لا‌به‌لای نخلای مزرعۀ حاج‌عبدل راه برم و وقتی خسته شدم زیر سایۀ بلندترین نخل خستگی درکنم. گوشۀ مسجد بشینم و بچه‌ها رو تماشا کنم وقتی دارن با شور و شعف قرآن خوندن یاد میگیرن! خلاصه که بخونید روایت شیرین و لطیف زن‌آقا ، از زندگی طلبگی رو که همون مفهوم پارادوکسیکال [سخت شیرین] خودمون رو داره. زن‌آقا / زهرا کاردانی