این امام موسی صدره که میگه : «هیئتی که دغدغۀ مبارزه با اسرائیل توش نباشه به درد نمیخوره.» چرا اینو میگه ؟ میگه ، چون ما هنوزم باید پایبند باشیم بر اصلی که قرآن بهش اشاره میکنه :
وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة. ما باید مدام در جنگ با دشمن باشیم و جلوش سینه سپر کنیم. حالا انگیزۀ این مبارزه باید از یه‌جایی تقویت بشه دیگه ، جاش کجاست ؟ هیئت. چون اونجا تنها جاییه که ما میتونیم همه جانبه رشد کنیم و کنار هم قد بکشیم. در نتیجه بهترین بستر برای تقویت تفکرِ مبارزه‌ست.
حالا هیئتی که پا منبری‌هاشو با این تفکر رشد نده ، ماحصلش میشه مذهبی صورتی‌ها. میشه آدم‌هایی که از امام حسین و مکتبش فقط اشک و آه رو یاد گرفتن. میشه ترکیب سمیِ مذهبیِ برانداز. میشه دشمن جمهوری اسلامی ! یاد نگرفته باید بمونه بسازه ، فقط بلده غر بزنه. یاد نگرفته تفکر زندگی جمعی رو. یاد نگرفته دلسوز برادر مومن بودنو. یاد نگرفته و نمیدونه امام حسین فدای همین تفکرات و عقیده‌ها شده و هیچ تفاوتی نیست بین جهاد‌فی‌سبیل‌الله و نمازمون. میشه مسلمونی که دین رو سانسور کرده برای خودش. یاد نگرفته امام حسین عاشق جون به کف میخواد. نه تن پرور بی مسئولیتی که مغزش خالیه. امام حسین عالمِ گریه کن میخواد.
