پسری بود از تبار علی.. در رکاب آل علی تیغ می چرخاند.. آموخته بود از عمو عباس ؛ فنون جنگی دلاورانه ای را..

دلش نیامد ببیند پدر راه بی یار ... به کنار پدر غرور خود به کناری گذاشت ، سپس به خدمت حضرت امام خویش رسید ...

خواسته اش این بود که رود میدان.. حسین دیده ای به قامتش انداخت ، جگرش سوخت ولی ؛ چشمی بست و اذن میدانش داد..

به وقت وداع کند غوغا در دل خیمه ی مَحرم ها.. _بست حرز مادرش زهرا.. نگاهش کند لیلا در آن لباسی از جنس رزم .. رقیه در کنار پایش ، به قربان داداش علی میرفت.. زینب به دور اکبر گشت و برایش دلش میرفت..

_به رسم مردانگی کند عباس بغلی مردانه علی را..

پدری ، پسر را راهی کرد.. جوانش ، به مادرش بسپرد ..

علی خواند رجزی علوی.. خواست بگیرد انتقام بازو ی بشکسته ی بانوی علی...

کند غوغایی در دل میدان .. ولی حیف کینه های کوفه سر باز کرد..

به وقت افتادن علی از اسب.. کنند ناله از زمین و زمان..

ولی بی شرفان کنند خنده بر غم دل پسر فاطمه..

پدری در دلش غوغا.. رسید بالا سر جوانی که ، دگر از آن قد و قامت خبری نیست.. وا ویلا💔

حسین میزد نفس از شدت آشفتگی.. علی میزد نفس از شدت بی جانی اش..