چراغ‌های اتاق را خاموش کرد و اجازه داد که نورِ طبیعیِ پشتِ پردۀ حریرِ سفید رنگ، در فضای اتاق خودنمایی کند. جعبۀ مشکیِ عودِ Lions را طبق عادتِ همیشگی‌اش در دستِ چپ گرفت، چشم‌هایش را بست و به آرامی بویی کشید و با لبخندی کمرنگ بر لب زمزمه کرد: دوست‌های عزیز و خوشبوی من!
عودهایش را بسیار دوست داشت، اما کمتر از او.
درونِ آینۀ قدیِ کمی خاک گرفتۀ گوشۀ اتاق، به چهرۀ ژولیده اما هنوز زیبای خود نگاهی انداخت و به پیراهنِ بلندِ سبزِ یشمی‌ِ قدیمی، با چین‌های ریزِ روی دامنش لبخندی زد و به خاطر آورد که این پیراهن هدیۀ تولدش بود، همان که از دستانِ نوازشگرِ او تقدیمش شد. پیراهن خوش نقشش را بسیار دوست داشت، اما کمتر از او.
خود را درونِ آینه رها کرد و به سمتِ ضبطِ قدیمی و خاک‌خوردۀ روی میز، قدم برداشت و با دستمالِ طرحِ گلِ اطلسی کمی از خاک‌هایش را گرفت و پاک کرد.
کاسِتِ مورد علاقه‌اش را از کشوی زیرِ میز بیرون کشید
و در دلِ ضبط قرار داد.
دل بُردی از من، با یادت شادم، با یادت شادم ..
خاطره‌انگیزترین موسیقیِ زندگی‌اش را به واسطۀ سایۀ ادغام شدۀ عشق و دلتنگی بسیار دوست داشت،
اما باز هم کمتر از او.
او اصلا نوستالژی نبود و با اینکه در سال‌هایِ وجودِ تمامِ این موسیقی‌های خاطره انگیز و وسایلِ اتاقِ نسبتا قدیمی و حتی لباس‌های بلند و پُرچین و دستکش‌های طوری نزیسته بود، همه را بخاطرِ حضورِ دیگری بسیار دوست داشت؛ اما خود او را بیشتر.. خیلی بیشتر.