به مادر بزرگ گفته بود با کلافِ کاموایِ خیالَت که رنگِ سبزِ زیتونی را در آغوشِ خود کشیده بود، شال گردن ببافد. امروز به وقتِ سوزِ سرما و طوفانِ ملالت، خیالِ گرم‌ِ دل‌انگیزت‌ را به گردن انداخت، زیبا‌تر از همیشه بنظر می‌رسید. دخترِ درونِ آینه را می‌گویم.

ما از آنان که نویدِ وصالِ روح‌بخش را در گوششان زمزمه می‌کردیم، دلتنگ‌تر بودیم.

از اسفندِ پُر ذوق، همیشه اضطراب و دلهرۀ رسیدن به فروردینِ محبوب و بدو بدوهای‌ آخرِ سالی و شوق و انتظارِ هم‌زمان نصیبِ من میشه؛ اونوقت اسفند، یه گوشه رو دورِ کُندِ خودش می‌شینه‌ به تماشای انتظارِ من. کوتاه بیا اسفندِ عزیز، کوتاه بیا.

جدا شده از پوشۀ آرامش ؛

[ ع‌ُ‌ـیو‌ن. ]

قشنگ بود امروز. ترکیبِ خزونِ مژه‌هاش‌ و گرمیِ حرفای درِ گوشی، رنگِ صورتیِ ملیحِ لباسِ گلدوزی شدۀ تنم رو گرفته بود و شیرینیِ ساعاتِ بی‌انتظار رو دو چندان می‌کرد. عطرِ شب‌بو‌ها‌‌ی‌ سفید توی هوا می‌پیچید و نسیم، لطیف‌تر از همیشه نوازشگرِ لحظه‌ها بود. گرهِ دست‌ها قفلِ محکم‌تری خورده‌ بود و تلاقیِ نگاه‌ها به لبخندِ عمیقِ از تهِ دل کشیده میشد. آینه‌ی پیشِ رو چهره‌ها رو شاداب‌تر‌ نشون می‌داد و رنگِ ضربانِ حیات‌ سبز‌تر از هر روز ‌می‌تپید. قشنگ بود امروز، حتی نگاهِ چشم‌های نافذِ عسلی که احساساتِ عمیق رو بی‌صدا فریاد می‌زدن‌.

باران، به شوقِ آمدنت‌ رقص به پا کرد.

و آن لبخند! لبخندِ مختصر اما فراگیر.

سلام ماهِ محبوب و عزیزِ بندگی 🤍.

مادر گاهی اوقات به شوخی و خنده می‌گوید: نمیشه دوباره بچه شی؟ آخه خیلی زود بزرگ شدی، و من هم به عنوانِ جوابِ این سوالِ محال، لبخندِ ملیحِ عمیقی تقدیمَش‌ می‌کنم و درِ چوبیِ چهاردیواریِ سکوت را که از مدتی پیش صدایِ قیژ قیژ کردنش‌ هم قطع شده و خلسۀ عظیمَش‌ روحِ آدم را گرفتار می‌کند، باز می‌کنم و بعد هم محکم می‌بندم و باز هم مثلِ هر روز برای غرق نشدن در دنیای فکرهای پی در پی دست و پا نمی‌زنم و.. غرق می‌شوم.