چندین خط نوشتم و پاک کردم، نوشتم و پاک کردم و جلویِ دهانِ قلم را گرفتم که "هیس، ساکت باش؛ درد را چه به فریاد زدن ؟"

استرس، دستاشو باز کرده و در آغوشم گرفته.

چون که برای این لحظه‌ست‌ و همیشه و همیشه و همیشه ..

نگاهم می‌کند؛ طبق معمول سبز می‌شوم و بیش از پیش از بودنش می‌خوانم، که قطعا وجودِ عشق نامیراست‌ و سبزینۀ وجودم نامیراست‌ و نگاهِ عمیق و گیرایش‌ هم ..

سفید، مایل به سرخ.

برای ادامه دادن حداقل باید سه‌ چهارتا می‌بودم ، واضحه یکی کمه !

هندزفری‌ـت رو بردار، خیال منتظره ..

تمنای هر رگ ؟ ریشه دوانده در وجود، این منِ دیگری.

شامگاه با ماهِ خوش چهره قرارِ مشاعره‌ای دوستانه‌ گذاشتم و به وقتِ دو صفرِ ساعت، به ایوانِ خانه‌ی خیال رفتم و کنارِ گلدان‌های محبوب، چند دقیقه‌ای به تماشای ماه نشستم. لبخندِ همیشگی را تحویل داد و پرسید: شروع ‌نمی‌کنی ؟ سری به تایید تکان دادم و گفتم: از خالِ بینِ دو انگشت‌َـش گفته بودم ؟ شینِ انگشت‌ـش‌ را به شوریده و شیدایی تفسیر کرد و یاءِ او را به یگانگیِ چشم‌ها معنا کردم. میمِ چشم‌های درخشان را مات و مبهوتِ دیگری خواند و تاء را به تبسمِ خوش رنگ و لعابش‌ توصیف کردم. باء را دید و مرا بیمارِ روی او خطاب کرد؛ من اما، واوِ خطابه‌اش را هیچ‌گاه به وداع نخواندم‌ و صحبتِ وصال را پیش کشیدم که کام‌ها شیرین بماند و چشم‌ها ابری نشوند و مشاعره را مختوم به واوِ وصال کردیم که مبادا اوقات مکدر، و خیالِ آرامِ همیشگی، نا آرام شود.

از من به من فاصله‌ای‌‌ست‌ دور، دراز، بعید.

سلام بر آنان که هر روز را به هنگامِ طلعتِ هور، در مقابلِ خیالمان‌ دستی تکان داده و در دل بذرِ "دوست‌داشتن" می‌پاشند.