قلم را حاجت و مقصود، روی اوست برای نوشتن‌های مکرر.

عمیقاً حسِ نیازِ روح و روانم به محرم رو احساس می‌کنم و بی‌صبرانه به انتظارِ این یک ماه نشستم و روزها رو می‌شمارم.

و عشق را ابتدا از این روز آفرید و گفت «و جَعَلَ بَینَکُم‌ مَوَدّةً و رَحمَةً» گوهرِ امانتِ مصطفی را به بحری وسیع، جسیم‌ و بی‌انتهایی همچو‌ علی سپرد که عشق و دلدادگی را به زمینیان و افلاکیان نشان دهد و امانت‌دار شود. چه خوش نشست این گوهرِ پاک و طاهره به دلِ اول مردِ خدا. دیدنی‌تر‌ از پیوند دو نور ؟ خوش‌به‌حالِ آن‌هایی‌ که با هم بودنتان را دیدند.

طراوت را از میانۀ نور هجی می‌کرد.

این قطعه با گوش‌ها شنیده نمیشه؛ باید با دل شنید ..

پرسید چه بلایی بر سرِ قلمِ همیشه سبزم آمده و چرا هیچ مکتوب نمی‌کنم؟ لبخندِ کمرنگِ دائم‌ التکرار که بر صورتم نشست دهان باز کردم که بگویم از یاری نکردنِ کلمات و بی‌اعتناییِ روزها. خواستم رازِ دفن‌ شدنِ هر بارۀ صدها کلماتِ گفته و نوشته نشده را فاش کنم. می‌خواستم بگویم که سینه پر از کلماتِ ریز و درشتِ همیشگی می‌شود و دست‌های لاکردار بی‌هیچ توجهی از تمنایم‌ برای نوشتن، عبور می‌کنند و در آخر هم مجبور به خاک کردنشان در چاله‌های وجود می‌شوم. هر چه باشد ما هم از خاک و گِلیم، شاید کلماتِ مدفون، با آبِ دیده رشد کنند و روزی سبز شوند و تنِ ما هم جوانه بزند.

بیا و بگو می‌بینم‌ که غم میونِ دو تا چشمونِ قشنگت لونه کرده، حالا چیکار کنیم غم مهاجر بشه و این چشمآ برق بزنه و بخنده ؟ هوم ؟

داری چی گوش میدی ؟ رویامو‌.. رویامو‌ گوش میدم.

چیلیک‌ * سر چرخاندم و لنزِ دوربینِ قدیمی را در مقابل دیدم و دست‌های او، که دوربین را به خوبی احاطه کرده بود. سر بلند کرد و با همان چشم‌های گیرای همیشگی نگاهی لطیف تحویلم داد و گفت: جلو دوربین که اخم نمی‌کنن قربونت برم، باید لبات بخنده. دستم را در آبِ زلالِ حوضِ آبی زدم و پرسیدم: چشام چی؟ نباید بخندن؟

دوربینِ کوچکش را پایین آورد، سرش را کمی خم کرد و جواب داد: اون بادومیا، اون شرقیای‌ غمگین که اسمشون‌ واضحه دیگه، غمگینن‌. چشمِ آدما که بی‌غم‌ نمیشه، با همین غمِ عجیب و غریبش قشنگه، با همین پر‌رمز و راز بودنش گیراست، اون دوتا شرقیای‌ قهوه‌ای، با غمِ پنهونشون‌ دوست داشتنی‌ان‌. حالا بخند.

اولین و آخرین باری نبود که شیفتگی‌ام‌ را در کلامِ او میافتم. سر تا پا نافذ بود وجودش.. پیراهنِ بلندِ بنفشم را در تن، صاف و مرتب کردم‌ و شکوفه‌های ریز و سفیدِ گیلاس را به گیس‌های بافته‌ شده‌ای که از زیرِ روسری گره زده‌ام‌ بیرون آمده بود، به آرامی آویزان کردم و در نهایت لبخندِ عمیقِ مطلوبش، میهمانِ لب‌هایم شد و.. چیلیک.