صبح ، از باز شدنِ چشم‌هایی همیشه آشنا آغاز میشد .

-

برای روزهایِ پُر از سکوت و آسمانِ پُر ابر و زمینِ باران دیده و.. آرامش. *

پرسید اگه یه روزی از لا به لایِ روزای معمولیِ زندگی گمم‌ کرد ، کجای‌ این جهانِ سراسر رنج پیدا میشم ؟ گفتم اگه توی این شهرِ شلوغ ، گمشده‌ت من بودم ، توی عمقِ کلماتِ حک شده‌ روی کاغذای کاهیِ قدیمیم‌ پیدا میشم . یه نگاه به ساعتِ چوبیِ توی دستش انداخت . مثلِ همیشه وقتِ بی‌وقتی‌ رسیده بود و باید می‌رفت . همیشه تیک تاکِ ساعت زود می‌گذشت و وقت تنگ بود . آخر سرم که وقت ، تنگ بود و دل ، تنگ بود و هوای موندن نبود ؛ نپرسیدم اونو کجای این جهانِ سراسر رنجِ بی‌گنج میشه جُستش‌ ؟

-

[ سی و سی‌ُ یکِ آبان ماهِ چهارصد و دو * ] بمونه اینجا، از یه تجربه‌ی مفیدِ دلنشین.

و آنگاه که زبان قاصر از سخن گفتن و ترکیبِ کلمات و جملات شد ، پای چشم‌ها به میان آمد .

ملایمِ ملیح ؛ *

از چشم‌هایِ نیمه درخشانش، غمی امیدوارِ مایوس می‌چکید. خواستم آغوشِ امن را برایش باز کنم، سنگینیِ فاصله‌ی دوست نداشتنی را بر دوشم افزود و.. خمیده و خمیده‌تر* از فاصله‌ای دورِ نه چندان درازِ پُر تناقض، آغوش گشودم، غمِ دیرینه‌اش را دو نیم کردم و نیمی را بر دوش کشیدم و حالا وقتِ ادامه دادن فرا رسیده بود !

-