بویِ دلتنگی گرفته‌ایم. هر کس از کنارمان عبور می‌کند، لحظه‌ای از حرکت می‌ایستد، برایِ دلِ رنجورمان دعایی می‌کند؛ صبرمان را آفرین می‌گوید و می‌گذرد.

عزیزِ خسته‌ی من! دوست داشتم قلمِ ناتوانم‌ را جانِ تازه‌ای دهم که تواناییِ توصیفِ احوالم را به هنگامِ دیدارت بیان کند، اما.. چه می‌توان کرد با قلمِ دلتنگ و کم‌جانی که به دور از این حس و حالِ دوست داشتنی‌ست ؟

سلام بر آن‌ها که دور از وطنِ خود، که حد فاصله‌ی بینِ دو شانه‌ی کسی‌ست، از خوابِ نیمه آرامی چشم باز می‌کنند.

برایِ عطرِ نرگسِ محبوبِ زیبا ؛

سبزِ دل‌انگیز . ۲۶ آذر ماه *

باید کمی حسِ طراوتی آشنا برایمان باقی مانده باشد، که روزها را از گلویمان‌ پایین ببرد.

از کنارم که به سرعت عبور می‌کرد برای لحظه‌ای خزونِ مژه‌هاش رو تماشا کردم، که سایه‌ی تیره انداخته بود روی چشم‌هایی که عطرِ خوشِ دارچین‌ می‌دادن. سکوت کرده بود اما چشم‌های دارچینی‌ فریاد می‌زدن که "ماهی خانوم! ما عمیقاً توی حدِ فاصلِ بینِ شونه‌هات گیر کردیما."

نامۀ شمارۀ یک؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۲۷ آذر ماهِ سالِ دلتنگی . سلام نورِ دیده، امیدوارم احوالتان خوب و ایامتان‌ بر وفقِ مُراد بچرخد و به دلخواه بگذرد. الیوم که این کاغذ را از کلماتِ دل، سیاه می‌کنم، سوزِ پاییز کمی بر دلتنگی‌هایمان افزوده و جیرۀ صبر و قرارمان را کاهش داده. آنجا که شما هستید را نمی‌دانم اما اینجا احوالِ هیچکس متعادل نیست و همه در قعرِ پاییز، به هر بهانه‌ای خونِ دل می‌خورند و آبِ دیده را به بدرقۀ عزیزانِ رفته‌شان، روانه می‌کنند. چند روز پیش، دخترِ کوچکِ همسایۀ دیوار به دیوارمان‌ راهِ آسمان را در پیش گرفت و جسمش‌ گرفتارِ خاکِ سرد شد. می‌گفتند ضربانِ قلبش‌ متوقف شده اما من از نزدیکانش شنیده بودم که درِ گوشی زمزمه می‌کردند از بی‌آغوشی هلاک گشته. ترسناک نیست ؟ از چند روزِ ماضی تا کنون فکر میکنم نکند ما هم از بی‌آغوشیِ پاییز جان دهیم و چله را ندیده رختِ خاک بر تن کنیم ؟ توصیه می‌کنم گاه گاهی دو دستی خود را در آغوش بگیرید، مبادا زبانم لال اجلِ پاییزی به تنتان رخنه کند و تمام شویم.