شاتِ پُر لبخند.

روزِ اُسوۀ‌ صبر مبارك🤍.

دست‌هایت کجاست ؟ گیسوانم طوفانِ دلتنگی به راه انداخته و آهنگِ درد می‌نوازند. خودت را برسان، که خواب از گلوی شب پایین رود.

امیدوارم وقتی دستتون رو روی send فشار دادین و با ذوق پیام یا فایلِ خاصی رو فرستادین، تا تهش ذوقتون‌ موندگار باشه.

از احوالِ‌ـمان‌ همین را می‌شود گفت، که سیلِ غم‌ به مهمانیِ چشم‌هایمان آمده، ناخوانده‌ست و قصدِ رفتن هم ندارد.

دِی‌، بویِ‌ خون گرفته.

نه دست و دلم به نوشتن می‌رود و نه طاقتِ نگهداریِ دوبارۀ کلماتِ مواج در افکارم را دارم. کنایه و مجاز و تشبیهِ اضافی برای چه ؟ چند ساعتی‌ست‌ خط به خط، خبر به خبر، گرد‍ِ غم به سر و رویم می‌ریزد و آجر به آجر رنج است که بر سر خراب می‌شود و سیلِ دردِ عظیم از جنسِ کاف، راء، میم، الف، نون؛ اشک به اشک‌ از چشم‌هایم پایین می‌ریزد.

[ کلمه‌ای برای وصفِ رنگ‌های فرح‌بخش* ]

نامۀ شمارۀ شِش؛| مکتوب شده در تاریخِ ۱۴ دی ماهِ سالِ دلتنگی . خواستم نامه را با سوالِ پر تکراری آغاز کنم اما ترسِ کلیشه‌ای شدنِ حرف‌هایم‌ جلویم را گرفت و نگذاشت از «دل» خبر بگیرم. خوب می‌دانم .. معنیِ خستگی‌ها و کلافه بودن‌های غبارآلود، معنیِ دلتنگی‌های آغشته به مفارقت، معنیِ ترس‌های پر انزجارِ وقت و بی‌وقت و حتی شب بیداری‌های به سحر کشیده شده‌‌ات‌ را از میانِ نگاه‌ها و حرف‌های سکوتت، میخوانم و می‌شنوم. چه می‌توان کرد که توانِ این قلم بیش از این‌ها نیست که تنگ به آغوش بکشد و خستگی‌ها را بدرقه کند و به استقبالِ لبخند برود. من و این قلم، در گوشه‌ای از این حجره، یادت را به سینه می‌فشاریم.

اکلیل [✨] ؟