نیاز است کمی دستِ خود را بگیرم، زانوی غم را از آغوشش‌ بیرون بکشم‌ و خودم او را در بغل بفشارم.

بهمن را هنوز هم درست نشناخته‌ام‌ اما، خدا کند که خلق و خویَش به دی نرفته باشد.

ملایمِ‌ ‌شورانگیز ؛

عزیزِ روزهایِ بی‌جان‌؛ دانۀ امیدِ نگاه و دلگرمی‌های‌ سبز رنگت‌ را در دلم کاشتم. جوانه‌ زد و رشد کرد و من این ایام، درختِ کوچکِ "محبت" را با تمامِ ثمره‌های دلتنگی‌اش‌ در کنجِ این دل پرورش می‌دهم.

مهرِ صبح، از بینِ ریشه‌های‌ فرو رفتمان‌ در قعرِ زمین بیرون آمد و از چشم‌هایِ خواب آلودمان طلوع کرد.

نامۀ شمارۀ هشت؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۲ بهمن ماهِ سالِ دلتنگی . خلوت‌های کوتاهِ من و پدربزرگِ کنجِ خیالم که نصایح‌ و اندرزهای متفاوتش را گوشِ جان می‌سپارم که تمامی ندارد، درست مثلِ نامه‌هایم به تو. روزِ گذشته شمعدانی‌های سرخ را آب می‌داد و می‌گفت: [ دلِ آدمی شبیه به همین گُل و گلدونه بابا جان. اگه خوب بهش نرسی، پژمرده میشه و زود میمیره. باید یکی باشه صبح این گلدون‌ـو‌ برداره ببره اونورِ ایوون‌ که نورِ ملایمِ آفتاب نوازشش کنه و سر ظهری برگردونه‌ اینوره‌ ایوون‌ که گل‌برگای ظریفش‌ نسوزه. طلوع به طلوع محبت بپاشه روی ساقه‌هاش که جون بگیره و جوونۀ امید بزنه. نمیشه همینجوری رهاش کرد، مراقبت میخواد بابا جان. ] گل‌برگ‌های دلم را که نگاه کردم، دیدم امروز کمی سرزنده‌ترند‌ و درحالِ بهبود. نکند‌ همت کرده‌ای که مثلِ پدربزرگ برای شمعدانی‌ها، دل را باغبانی کنی ؟

امان از چشم‌هایی که حرف‌های ناگفته را فریاد می‌زنند.

از لحاظِ روحی دلم تِدیِ مستربین رو میخواد.

از قسمتِ پرتکرارِ پلی‌لیست؛

دستِ من که به سقفِ دلتنگی‌هایم‌ نمی‌رسد، لااقل تو دستی دراز کن و کمی از غبارِ انتظارِ نشسته بر این سقف را بگیر که به صبحِ سپید برسیم.

عتیق ؛