ملایمِ‌ ‌شورانگیز ؛

عزیزِ روزهایِ بی‌جان‌؛ دانۀ امیدِ نگاه و دلگرمی‌های‌ سبز رنگت‌ را در دلم کاشتم. جوانه‌ زد و رشد کرد و من این ایام، درختِ کوچکِ "محبت" را با تمامِ ثمره‌های دلتنگی‌اش‌ در کنجِ این دل پرورش می‌دهم.

نامۀ شمارۀ هشت؛ | مکتوب شده در تاریخِ ۲ بهمن ماهِ سالِ دلتنگی . خلوت‌های کوتاهِ من و پدربزرگِ کنجِ خیالم که نصایح‌ و اندرزهای متفاوتش را گوشِ جان می‌سپارم که تمامی ندارد، درست مثلِ نامه‌هایم به تو. روزِ گذشته شمعدانی‌های سرخ را آب می‌داد و می‌گفت: [ دلِ آدمی شبیه به همین گُل و گلدونه بابا جان. اگه خوب بهش نرسی، پژمرده میشه و زود میمیره. باید یکی باشه صبح این گلدون‌ـو‌ برداره ببره اونورِ ایوون‌ که نورِ ملایمِ آفتاب نوازشش کنه و سر ظهری برگردونه‌ اینوره‌ ایوون‌ که گل‌برگای ظریفش‌ نسوزه. طلوع به طلوع محبت بپاشه روی ساقه‌هاش که جون بگیره و جوونۀ امید بزنه. نمیشه همینجوری رهاش کرد، مراقبت میخواد بابا جان. ] گل‌برگ‌های دلم را که نگاه کردم، دیدم امروز کمی سرزنده‌ترند‌ و درحالِ بهبود. نکند‌ همت کرده‌ای که مثلِ پدربزرگ برای شمعدانی‌ها، دل را باغبانی کنی ؟

از لحاظِ روحی دلم تِدیِ مستربین رو میخواد.

از قسمتِ پرتکرارِ پلی‌لیست؛

دستِ من که به سقفِ دلتنگی‌هایم‌ نمی‌رسد، لااقل تو دستی دراز کن و کمی از غبارِ انتظارِ نشسته بر این سقف را بگیر که به صبحِ سپید برسیم.